Verzamelde gedichten
[Recensie] Gedurende de periode 1981 tot aan 2021 verschenen er van Hein Stufkens dertien poëziebundels die nu in dit boek bij elkaar zijn gebracht, samen met een aantal niet eerder gepubliceerde gedichten.
In veel gedichten klinkt een verlangen door naar het ware, goede leven waarin een mens werkelijk tot ontplooiing komt en voluit mens kan zijn. Deze poëzie is in feite één hartstochtelijke zoektocht naar zin en diepgang in ons moderne menselijke bestaan. Dat blijkt al uit het gedicht ‘Om vrede’ uit de bundel van 1981. Het thema typeert ook de toenmalige tijd waarin de vredesbeweging bloeide en de weerstand tegen (kern)bewapening sterk was in de samenleving.
Om vrede
“Toen ik vroeg om vrede
kreeg ik een geweer.
Toen ik vroeg om liefde
kreeg ik geld.
Toen ik vroeg om gerechtigheid
gaven ze me de wet.
Toen ik vroeg om waarachtigheid
zeiden ze me de waarheid.
Toen ik zocht naar de steden der mensen
toonden ze me Peyton Place.
Toen ik zocht naar God
gaven ze me de catechismus.
En nog voordat ik
mijn vragen wist
stuurden ze me naar school
om hun antwoorden te leren.”
De poëzie van Hein Stufkens wordt gekenmerkt door korte, krachtige zinnen waarin hij in kernachtige taal veel zegt. Zijn poëzie heeft een spiritueel en ook wel romantisch karakter: een eindeloos verlangen naar aards geluk en menselijke verbondenheid. Veel gedichten hebben een religieuze dimensie, soms ook duidelijk christelijk van aard en geïnspireerd door de bijbel, zoals dit gedicht dat refereert aan de opstanding van Christus:
Credo
“Op een goede morgen, geloof ik,
ben jij opgestaan uit alle namen –
in geen kerk was je,
in geen leer.
Op die morgen
gingen al je namen samen,
en sindsdien heb ik voor jou
geen woorden meer.”
Het beeld van God zoals dat in deze bundel naar voren komt, is menselijk van karakter en geeft ruimte aan menselijke gevoelens. Wie de mens ook is, hij mag leven in het vertrouwen dat God hem ziet en draagt. Dat komt in dit kleine gedicht goed naar voren:
“Mildheid,
mijn gids
langs vele wegen.
Kompas voor mijn hart –
mildheid.”
Zeer persoonlijk van aard is 13e bundel Gebroken leven waarin Stein Stufkens schrijft over het dementieproces van zijn vrouw die dan 59 jaar is. Kernachtig zijn de woorden “ik heb een kind, ik had een vrouw”.
Hein Stufkens is filosoof en leraar in het hoger onderwijs en was ook werkzaam bij radio en tv. Samen met zijn vrouw stichtte hij het cursus- en bezinningscentrum La Cordelle in Cadzand.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
