Verhalen uit een hospice
[Recensie] Over hoe het leven er in een hospice aan toe gaat schreef Elly van Pagée een alleraardigst boekje met ervaringen van de tijdelijke bewoners die er de laatste dagen van hun bestaan doorbrengen. Van Pagée is zelf vrijwilligster en tekende – geanonimiseerd – de verhalen op van een aantal gasten. Zoals deze:
“Hij kwam van het platteland, waar kennelijk veel gezwegen werd. Een man van weinig woorden. Zijn zoons kwamen vaak op bezoek. Veel werd er niet gepraat, maar ze waren er. Ze zaten naast zijn bed meestal wat voor zich uit te staren. ‘Hoe is het nou, pa?’ ‘Wel goed’. Toen hun vader overleed, stonden de zoons rustig rondom het bed. ‘Het is goed zo’“.
Met alle gasten die in het hospice komen is er een uitgebreid gesprek bij aankomst. Er wordt bijvoorbeeld gevraagd wat ze graag eten en hoe ze dag door willen brengen. Bijna iedereen zegt: Ik wil graag de regie in eigen hand houden. Ik weet heel goed wat ik wel en niet wil
Zo komen er meerdere ervaringen van bewoners langs vanuit het perspectief van de vrijwilligster, maar Elly zorgt ook voor enige zelfreflectie in poëtisch taal:
“Een kort moment, meer ben ik niet, meer zal ik ook niet zijn”.
In een gesprek met een verpleegkundige laat ze deze zeggen: “Sterven is een eenzaam proces. Je moet het uiteindelijk alleen doen. Alles loslaten. Een moeilijk proces voor de familie die soms zo lang mogelijk wil blijven vasthouden [..] Maar de dood komt op zijn eigen tijd en we zien regelmatig dat iemand sterft juist wanneer er niemand bij is, alsof iemand beter kan loslaten als zij alleen is”.
Het fraai uitgegeven boekwerkje met nostalgisch aandoende foto’s van Alfred Oosterman is een ode aan alle mensen die de tijd nemen om in een hospice van betekenis te zijn.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
