Heerlijk is dat als een boek je zo in het verhaal weet mee te trekken
[Recensie] Bij het lezen van de achterflap en het zien van de cover sprak dit boek mij gelijk al aan, ik moest en zou dit boek gewoon lezen. De cover heeft een magische uitstraling, aan de ene kant zien de gebouwen er oud en achterstallig uit, maar als je wat langer kijkt zie je er ook weer iets heel erg moois in, alsof het een oude stad is die ontwaakt. En wat zou die steen te betekenen hebben? Ik kan je zeggen dat wat de cover je laat zien en afvragen hoe en wat, daarop krijg je alle antwoorden in dit boek.
Vergane Glorie is het verhaal over Anya, de dochter van het stamhoofd van het volk, de Weyra’s. Toch is zij niet geliefd onder de mensen van haar stam, ze ziet er anders uit dan de rest met haar golvende vuurrode haren, spierwitte huid dat gelijk verbrand als ze ook maar iets te lang in de zon is en haar rode ogen. Ze leek wel een dochter van de vuurgod Hestor. De mensen mijden haar het liefste en al vrij jong lijkt het voor Anya vast te staan dat ze zich nooit zal verbinden met iemand. Nu vindt ze dat absoluut niet erg. Haar grootste wens is meedoen aan de zielentocht om zichzelf te bewijzen aan haar voorouders en haar volk. Echter is deze zielentocht alleen voor mannen bedoeld om te ondernemen, maar hiermee is Anya het absoluut niet eens. Ze wil de oude traditie doorbreken en laten zien dat zij het waard is een krijgster te zijn en bewijzen dat ze echt zo’n goede jaagster is als dat ze weet dat ze is. Wanneer haar vader haar beloofd aan een vreemdeling om zich mee te verbinden, de zoon van het stamhoofd van de Torza’s, is ze het daar dan ook totaal niet mee eens.
“Ze waren zo dicht bij vrede, iets waar haar vader al die tijd voor had gevochten en zij zou het verpesten? Door te kiezen voor haar eigen geluk? Hoe kon ze dat haar stam aandoen? Maar mijn eigen dromen dan?”
Natuurlijk wil ze er voor haar stam zijn, dat is het niet, maar waarom moet Anya al haar dromen opgeven om zo haar stam te redden, dat is toch niet eerlijk? Dan wordt Anya overvallen door een visioenen van vroegere tijden, ze tonen haar glimpen van het leven van iemand anders. Anya ziet dit als een bewijs dat ze op de zielentocht moet gaan en zo haar visioenen te volgen en te kijken wat die haar willen vertellen. Dat haar vader haar zo heeft verraden helpt haar alleen maar meer in haar keuze haar volk de rug toe te keren en zo haar reis te maken. Haar pad zit vol gevaren en valkuilen, gaat Anya dit volhouden? Wat voor gevolgen zal haar vlucht voor het vredesverdrag dat haar vader met de Torza’s heeft gesloten hebben? En wat willen de visioenen haar vertellen?
“Haar moeder had over een ding gelijk gehad en dat was dat ze alleen wilde zijn en moest nadenken. Ze had nog maar heel even de tijd om te genieten van haar vrijheid en ze zou er het beste van maken. Ze wist precies waar ze heen wilde, waar ze zich veilig zou voelen.”
Vergane Glorie is mijn eerste kennismaking met Johan Lubbers. Ik had nog niet eerder iets van zijn hand gelezen en was dan ook erg nieuwsgierig. En ik ben blij verrast, want wat kan Johan heerlijk vlot, vloeiend en beeldend schrijven! Ik zat al snel in het verhaal en moest en zou weten hoe het verder ging. Het verhaal heeft een juiste dosis spanning, bevat goede elementen voor een fantasy en is ook nog eens een standalone! Hoe fijn is dat, af en toe gewoon even een op zichzelf staand boek lezen die niet meteen van een volledige serie is. Al zou ik gerust meer willen lezen over deze wereld, daar niet van. Ik heb echt genoten van dit boek. Johan heeft een fijne schrijfstijl die de personages en hun wereld voor je ogen tot leven laat komen alsof je een spannende fantasy film aan het kijken bent. Je leeft echt mee met ze en hoopt dat alles goed zal aflopen, maar anderen wens je juist het volledig tegenovergestelde toe. Heerlijk is dat als een boek je zo in het verhaal weet mee te trekken. Ik zou dan ook zeker meer van deze schrijver willen lezen in de toekomst. Dit boek krijgt van mij dan ook 4 sterren.
“De kannibaal lachte, pakte haar vast en duwde haar naar het altaar toe. Anya bonkte er tegenaan met haar knieën en schreeuwde het uit van de pijn. Ze voelde dat ze de grip op het heden verloor. Nee, niet nu! Ik mag nu geen visioen krijgen, ik moet hier weg zien te komen, smeekte ze naar wie er maar wilde luisteren. Maar het was al te laat…”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
