Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan
[Recensie] De aanleiding tot dit boek Vergeten is de verhuizing van de moeder van Ina Habers naar een verzorgingshuis. Het boek wil laten zien “hoe ingrijpend het kan zijn als je leven een wending neemt die je niet had voorzien”.
Ouder wordende mensen leven in een wereld die steeds kleiner wordt. Wanneer zij niet langer zelfstandig thuis kunnen wonen, breekt het moment aan dat zij afscheid moeten nemen van hun vertrouwde omgeving waar zij vaak vele tientallen jaren hebben gewoond. Dat is uiteraard een ingrijpende gebeurtenissen want dit loslaten doet hen pijn en kost moeite. De reden dat zij of hun kinderen hiertoe moeten besluiten is hun fysieke en mentale vermindering van krachten, reden waarom zij meer zorg en permanente begeleiding nodig hebben. Wat je verstandelijk inziet en moet erkennen, doet emotioneel wel zeer.
Dit boek Vergeten is dan ook een warm pleidooi om ouderen de aandacht en zorg te geven die hen toekomt. De auteurs hopen dat wij ons van harte inzetten voor hun welzijn in deze vaak kwetsbare levensfase. Teun Toebes, auteur van VerpleegThuis, sluit zich hier van harte bij aan in zijn bijdrage aan dit boek.
Indringende portretten
Vergeten bevat vele, zeer uiteenlopende portretten van mensen die getuigen van respect voor hun levenswijze en persoonlijke omstandigheden. De foto’s illustreren vaak in treffende karakteristieke details hun persoonlijke leefomgeving in de ouderdom, soms aan de grens van het leven. Het zijn kleine kenmerkende dingen als een papagaai (beugel om je aan op te trekken boven het bed), rolstoelen in de gang van een verpleegtehuis, een lege stoel in de kamer, een beer op bed, een grote tijger in de kamer, een puzzleboekje, een stapeltje boeken van Hendrik Groen, een nachtkastje, een ingelijste onderscheiding.
Zo komen mensen in hun verleden, hun bezigheden en hobby’s soms indringend naar voren. Ook wordt duidelijk dat de een mooi en vrij zorgeloos leven heeft geleid en dat de ander het niet altijd gemakkelijk heeft gehad. De moeite van het leven is dan ook duidelijk zichtbaar in de gezichtsuitdrukking.
Opvallend is dat de portretten vrij stemmig zijn: niemand staat (glim)lachend of echt blij op de foto, mensen gaan toch wel gebukt onder het oud zijn en alles wat dit met zich meebrengt. Er straalt vaak berusting en vermoeidheid van de foto’s af en dat doet iets met degene die dit boek in handen heeft. Vergeten heeft dan ook een melancholieke sfeer van mensen die lang en intens leven achter de rug hebben en in de broosheid van hun levensavond zijn aangekomen.
De foto’s zijn genomen in woonzorgcentrum De Ebbingepoort in Groningen.
Ina Habers is docente Engels en secretaresse van Stichting Photo & Text. Maja Muller Kobold was docent en is nu voorzitter van Stichting Photo & Text. Rein Schulte is docent kunst en verzorgt exposities met schilderijen en foto’s. Hij heeft diverse meerjarige projecten met fotografie op zijn naam staan.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
