Romantiek, humor, (h)eerlijke personages en real life issues maken dit verhaal heel aannemelijk
[Recensie] Eindelijk. Sage stond het zich toe om gelukkig te zijn. Eindelijk leek het erop dat ze haar zorgvuldig opgetrokken muur liet afbreken door Luca, de broer van haar beste vriendin April. Maar alsof de duivel ermee speelt doemde het verleden op en raakte Sage in paniek. Ze zag geen andere mogelijkheid om te vluchten en mensen te kwetsen, een groot offer in deze nieuwe levensfase voor een jonge vrouw die net weer een beetje vertrouwen in het leven begon te krijgen.
Luca ziet met lede ogen toe dat Sage tussen zijn vingers wegglipt. Wat is er dat ze hem niet vertelt? Wat is er zó erg dat ze dat niet met hem kan delen? Het lijkt er heel sterk op dat Luca zelf moet uitvogelen wat de reden is dat Sage ineens onbereikbaar is en dus doet hij dat. Hij laat het er niet bij zitten maar had zich niet kunnen voorstellen dat zijn bange vermoedens een grote kern van waarheid zouden bevatten. Hoe kan hij Sage helpen?
Hartverscheurend is het dilemma waarin Sage zich begeeft. Om te voorkomen dat anderen betrokken raken bij haar problemen en worden gekwetst stoot ze hen af. Opnieuw maakt ze zichzelf zo onzichtbaar mogelijk, in de hoop dat de signalen dat er iets heftigs staat te gebeuren verdwijnen. Maar wat denkt Sage nou? Dat vluchten dé oplossing is? Hoe ziet ze dat voor zich? Het wordt steeds moeilijker om zich staande te houden, April en Luca stellen steeds meer vragen maar blijven haar steunen. Hoe lang kan ze het afschuwelijke geheim nog voor zich houden? Sage wordt verscheurd door verdriet en ervaart de druk uit Maine, haar voormalige woonplaats, waar haar stiefvader, moeder en zusje nog wonen. Ineens besluit ze dat het genoeg is. Het wordt tijd om de koe bij de horens te pakken en voor zichzelf op te komen. Doet ze dat niet, dan verliest ze alles waar ze van houdt en dat is deze keer geen optie. Sage is bereid te vechten maar haar tegenstander is niet te onderschatten.
Na Raak me. Niet kon ik niet wachten op het vervolg (en helaas meteen de afsluiter) van deze tweeluik rondom Sage en Luca. Hét ultieme liefdesverhaal van twee jonge mensen die beiden een flinke bagage met zich meesleuren maar elkaar toch weten te vinden. En verliezen…
Laura Kneidl heeft op zich een niet heel onderscheidend verhaal, jongeren met problemen thuis, weten om te toveren naar een lovestory waar je zelf ook verliefd op wordt. Alles klopt in deze twee boeken. De schrijfstijl is heel relaxt, de personages zijn innemend, de problemen van deze tijd. Het is helemaal niet moeilijk voor te stellen dat ergens een jonge vrouw als Sage in het scenario zit zoals in dit verhaal. De gesprekken, overwegingen en emoties van de hoofdpersonen komen heel authentiek over, heel natuurlijk. De moeilijke keuzes die zij moeten maken, het hangen en wurgen met het wel of niet kwetsbaar durven opstellen, iemand in vertrouwen nemen, is van alle leeftijden. En dat sprak me enorm aan in dit verhaal. Vooral het onvoorwaardelijk gaan voor je vriendschappen is hartverwarmend.
Alles wat gebeurt in deze tweeluik kun je aanpassen naar een andere levensfase. Ben je vijftien dan herken je dingen, ben je dertig, veertig of ouder, dan ook. En dat is het mooie aan dit verhaal, het is niet leeftijdgebonden, in de kern herkennen we allemaal wel dingen en dat zorgt dat je je enorm inleeft tijdens het lezen. Laura Kneidl heeft pittige thema’s aan Sage, Luca en April toebedeeld en dat geeft het geheel een behoorlijke emotionele lading. Toch is het nergens té. In het eerste boek Raak me. Niet was alles eigenlijk al uiteengezet, je wist wat er ongeveer aan de hand was maar niet hoe de betrokkenen hiermee zouden omgaan. Er gebeurt in dit deel dan ook niet zoveel als in Raak me. Niet maar dat is niet erg. In dit slot was het een kwestie van het uitwerken van het verhaal tot een kloppend einde. En dat is gelukt.
Hopelijk gaat Kneidl op deze voet verder en kunnen wij snel nieuwe boeken van haar hand lezen. Romantiek, humor, (h)eerlijke personages en real life issues maken een verhaal heel aannemelijk en wanneer dat ook nog eens lekker en beeldend is geschreven, is het wat mij betreft geslaagd. Met Verlies me. Niet heeft Laura Kneidl deze tweeluik op een mooie wijze afgesloten. .
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
