Wanhoop en verdriet over vermissingen
[Recensie] Een boek waarin twintig vermissingen worden besproken. Nou ja, besproken. De verhalen worden verteld en dit op een wat zakelijke manier. De namen in de verhalen zijn gefingeerd. Dit zal zijn redenen zeker hebben maar ergens is dit ook jammer. Ik zoek graag extra informatie op wanneer ik non-fictie lees en dat kon nu niet.
In het boek komen verschillende verhalen voor. Ik denk dat het niet (allemaal) vermissingen zijn die nu nog heel bekend zijn (veel verhalen spelen een behoorlijke tijd terug). Dit vind ik zelf niet storend want iedere vermissing is erg en in dit boek staan nog steeds hele bijzondere verhalen.
Wat ik niet had verwacht waren de verhalen van kinderen die op zoek gingen naar een ouder. Een ouder die hen te vondeling hadden gelegd of weggegeven en vervolgens door gingen met hun leven. Ik snap dat dit voor het betreffende kind een vermissing is maar deze verhalen deden wel afbreuk aan het boek voor mij. De vermissingen door een misdrijf of een zelfgekozen verdwijning spraken mij veel meer aan en heb ik wel met veel interesse gelezen.
Door dit boek krijg je de indruk dat het vrij makkelijk is om te verdwijnen. Of dit nu (nog) zo is weet ik niet. Veel verhalen spelen voor of vlak na het jaar 2000. Toen speelden mobiele telefoons en internet nog geen of een veel kleinere rol. Door het lezen van al die verhalen achter elkaar lees je ook veel wanhoop en verdriet over vermissingen. Het liefst zou je zelf meteen op pad gaan om vermiste personen op te gaan sporen. Helaas is het zo makkelijk niet maar het zou niet verkeerd zijn om af en toe eens wat beter op onze omgeving te letten. Je weet immers maar nooit wie of wat je ziet! Hoewel het politiewerk niet uitgebreid beschreven is, is het soms pijnlijk hoe sommige zaken eerder of misschien wel met een betere afloop opgelost hadden kunnen worden.
Hoewel de verhalen meestal heel neutraal geschreven zijn, zijn er soms ook suggestieve stukken. Ook wanneer de vermissing niet is opgelost wordt er soms zo over geschreven dat het antwoord in een bepaalde hoek moet liggen maar dat ze het nooit hebben kunnen bewijzen. Er wordt echter niets duidelijk gemaakt of de verdenking is ontstaan door feiten of dat dit de gedachte van Leeman zelf is. Door de wat zakelijke en neutrale manier van schrijven, wordt er ook nauwelijks uitgeweid, het is allemaal redelijk ‘to-the-point’. Dit maakt dat de verhalen wel heel vlug lezen.
Wat ik wel jammer vond is dat ik na afloop van dit boek het gevoel heb dat er niet genoeg variatie zit in de verhalen. Te veel verhalen waarbij een ouder wordt gezocht die afstand deed of moest doen van een kind en in veel zaken zijn er vragen die blijven hangen omdat lang niet alles duidelijk wordt. Toch vond ik het een heel interessant boek om te lezen en heb ik het in een ruk uitgelezen. 3 sterren voor Vermist.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
