Gedurfde en openhartige roman
[Recensie] Ik wist eerst niet goed wat ik van de nieuwste roman van Philip Huff moest denken, het was niet meteen duidelijk waarover het boek ging, waardoor ik niet meteen in het verhaal kwam. Maar naarmate ik verder las, ontdekte ik meer en meer dat het zeker een literaire parel is. Bovendien blijft de verteller anoniem en schrijft hij altijd in de je-vorm, wat ik in het begin storend vond en waarvan ik bang was dat ik het op den duur heel vervelend ging vinden. Maar dat was gelukkig niet het geval, je wordt het snel gewoon en dan valt het eigenlijk niet meer op.
Autobiografisch
En hoe verder je in het boek vordert, hoe meer je begrijpt dat de auteur met deze manier van schrijven voldoende afstand wenst te bewaren. Want ik meen te begrijpen dat dit het een vrij autobiografisch boek is van deze auteur, waarmee hij veel prijs geeft over zijn verleden. Een jeugd in een mooie, vrijstaande villa met een op het eerste gezicht welvarend gezin. Maar door die vrijstaande villa horen de buren de problemen en het geweld niet, alhoewel later zal blijken dat ze het wel wisten maar verkozen de andere kant op te kijken.
Gewelddadig gezin
Het is een roman over opgroeien in een gewelddadig gezin en over hoe de verteller en zijn broer en zus deze trauma’s ook in hun volwassen leven meedragen. Over zijn machteloosheid als kind en over hoe de machtsverhouding met zijn ouders ook in zijn latere leven nog wonden slaat. Maar je leest ook hoe hij ondanks alles ook veel liefde kan voelen, liefde voor de meisjes die hij ontmoet, liefde voor zijn jongere broertje voor wie hij zich verantwoordelijk voelt en door wie hij ook lang schuldgevoelens met zich meedraagt omdat hij vindt dat hij hem niet genoeg geholpen heeft.Tussen de lijnen door lees je ook zijn angst om zelf net als zijn ouders te worden, hij weet dat hij veel woede in zich heeft en dat hij daar iets moet aan doen.En het einde van het boek geeft ook hoop, hoop dat je je ondanks alles toch nog uit verwoestende situaties en verhoudingen kan lostrekken.
Confronterend
De kortere, cursieve stukjes tussen de hoofdstukken, waarin hij naar mijn idee een idealer leven neerschrijft, zijn ook wel heel confronterend. Die lezen dan wel weer makkelijker, maar dat is waarschijnlijk ook de bedoeling, dan is het contrast nog beter voelbaar.
Citaten Het boek staat ook vol mooie zinnen en boeken die je wil opschrijven en onthouden, maar de auteur is wel zo eerlijk om achteraan in het boek te vermelden dat ze niet allemaal van hemzelf komen en hij citeert daar dan ook duidelijk de oorspronkelijke bedenker. Het is dan ook meteen misschien het enige minpuntje aan het boek: op het einde hadden er misschien iets minder van deze zinnen en citaten mogen instaan, dit maakte het einde iets zwaarder om te lezen.
Na het lezen van dit boek, ben ik nu ook wel heel benieuwd of de auteur ook poëzie heeft geschreven, want daar refereert hij vaak naar en daarmee is de schrijverscarrière van het hoofdpersonage in het boek gestart.
Kleur van bloed
Ook een leuk weetje: de cover van het boek blijkt een kunstwerk te zijn van Claire Witteveen, een goede vriendin van de schrijver, en draagt de titel: ‘Mind games in red’. Dit lijkt wel te passen bij het boek: de kleur van bloed en de mind games die in het gezin werden gespeeld.
Wat je van bloed weet is een boek dat ik zeker aanraad, niet meteen om te ontspannen en het in één ruk uit te lezen, want het is best heftig af en toe, maar omdat het een gedurfde, openhartige roman is waar je respect moet voor hebben.
—
Eerder verschenen op Boekensite Gent
