Over de liefde
[Recensie] Marlies Slegers ken je misschien wel van het mooie, ontroerende boek Briefjes voor Pelle. In dezelfde soort sfeer heeft ze het boek We moeten je iets vertellen geschreven, een boek over een meisje dat naar haar oma wordt gestuurd, omdat haar ouders gaan scheiden. Toch is dit ook een boek over de liefde: over jeugdliefdes, tienerliefdes van ouders en over het leven.
Naar het eiland
Hazel wordt Haas genoemd, niet omdat ze met een hazenlip is geboren, maar omdat ze naar een hazelaar is vernoemd. Ze woont samen met haar ouders, zus Rivka en broertje Nathan, totdat hun ouders ze ‘iets moeten vertellen’ en alles verandert. Ze zouden eigenlijk met de familie naar Italië gaan, maar dat gaat nu niet door. Hazel wordt daarom naar haar oma gestuurd, die op een eiland woont.
Marlies Slegers (1965) verhuisde op haar achtste naar Indonesië en heeft daar haar jeugd doorgebracht. Als kind hield ze al dagboeken bij, die ze helemaal volschreef. Daarnaast schreef ze ook verhalen en gedichten. Na tien jaar verhuisde het gezien van Slegers weer terug naar Nederland. Ze studeerde commerciële economie, maar een schrijverscarrière bleef aanlokkelijk. Slegers ging schrijfworkshops volgen en al snel volgde de eerste boeken van haar hand. Inmiddels heeft ze al aardig wat boeken op haar naam staan, waaronder Vijftien en Briefjes voor Pelle.
Een witte waas
We moeten je iets vertellen begint meteen heftig. Een meisje denkt dat ze haar oma in zee ziet verdrinken, want ze ziet een witte waas. Ze schopt haar sneakers uit en probeert het water in te gaan. Het lukt niet om de waas te bereiken, ze wordt het water uitgehaald. Dan volgt er een zwarte pagina. Vervolgens begint het eerste hoofdstuk bij Hazel thuis, waardoor je je afvraagt wat er gebeurd is en wat dit met het verhaal te maken heeft. Door deze opening is je nieuwsgierigheid meteen gewekt.
Rivka gaat met een vriendin naar Spanje, Nathan gaat met een vriendje mee op vakantie en Haas moet naar oma op het eiland. Als Haas daar aankomt, is haar oma nergens te bekennen. Ze gaat daarom zelf maar het huisje van haar oma zoeken. Daar aangekomen blijkt haar oma het te zijn vergeten, ziet ze er onverzorgd uit, is het huis een zooitje en heeft ze opeens een blinde hond genaamd Vincent. Al snel kan je uit het boek opmaken dat de oma van Hazel beginnende dementie heeft.
Gedachten en herinneringen
Haas geniet van het vredige, stille eiland, waar ze op het strand kan zitten en kan nadenken over alles. Ook al maakt ze vrienden en wandelt ze met Vincent, ze maakt zich ook zorgen. Ze vindt het fijn bij haar oma, maar kan haar oma daar wel alleen blijven wonen als Hazel weer naar huis moet? Thuis heeft ze ’s nachts haar ouders een keer horen praten, toen hoorde ze dat haar vader een geheim heeft. Ze denkt dat een van de twee een ander heeft. Ook heeft ze haar eigen problemen: ze heeft met Abel gezoend en die zei dat ze niet kan zoenen. Iets wat voor een dertienjarige het ergste ter wereld is.
Slegers weet de gedachten en gevoelens van Haas heel goed over te brengen. Wat ze zich afvraagt, of de scheiding aan haar ligt, hoe het zover gekomen is en wat ze er aan zou kunnen doen. Haar gedachten zijn gedachten die zelf ook door je hoofd zouden spoken als je in zo’n situatie terecht zou komen. Bij een scheiding gaat er gelukkig niemand dood, maar toch stort je wereld wel in.
Misschien brengt het voor sommigen herinneringen aan de eigen jeugd weer naar boven. Of je nou een scheiding hebt meegemaakt of niet, dit is een boek dat veel meer bevat dan alleen dat. Het doet je denken aan je eigen jeugdliefdes, aan je oma, aan vakantiegevoelens en aan twijfels over jezelf. Het is een verhaal dat je op zoveel manieren weet te raken, net zoals Briefjes voor Pelle dat ook deed.
“Dat is rijkdom: herinneringen. […] Ze maken je rijker dan wat ook.”
We moeten je iets vertellen is een boek over de liefde, over het mooie, grappige en verdrietige daarvan. Een verhaal dat Briefjes voor Pelle zeker evenaart. Hopelijk kunnen we in de toekomst nog meer mooie verhalen van Marlies Slegers verwachten.
Leesfragment
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
