Een verhaal van oorlog en liefde
“Nee, ik ben misschien lichamelijk gered, maar mijn ziel is verdronken. Heb je al eens gehoord van iemand die duizend keren sterft? Zo ben ik. Ik ben gestorven toen ons huis gebombardeerd werd. Ik ben gestorven toen ik de verscheurde lichamen zag van mijn vader en mijn broer. Ik ben gestorven toen ik mijn land verliet. Ik ben gestorven toen ik Latief zag verdrinken. Al mijn dromen zijn verdronken. Elke dag sterf ik duizend keren”, pagina 16.
[Signalering] Dit citaat is zwaar beladen en is daarom niet representatief voor deze novelle. Tegelijk geeft het wel de diepere emotionele lading aan ogenschijnlijk gewone ontmoetingen en gesprekken tussen de twee hoofdpersonen uit dit boek. Ze komen allebei uit Syrië en hebben elkaar in 2016 in Parijs leren kennen. Helmi was in Syrië directeur van een import-exportbedrijf van auto’s. Amal is een Syrische jonge vrouw. Zij vinden elkaar opnieuw na verschrikkelijke ervaringen met de oorlog in hun land en hun vlucht naar Europa. Ieder heeft z’n eigen tragische verhaal van verlies, dood, onzekerheid, loslaten, vluchten en de onbestemde hoop op een andere toekomst.
Hun verhalen zijn vol van het verleden dat nog lang geen verleden is maar nog dagelijks in hun hoofden is en hun harten beroert. De pijn van wat zij achter moesten laten, het gemis van dierbaren, de bewogenheid om hun ooit goede land dat nu in puin ligt.
Dit is een klein boekje met een groot, menselijk verhaal.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
Auteur Farouk Al-Hasbani is zelf Syrische vluchteling en was hoogleraar Franse taal en letterkunde, tegenwoordig leeft hij in België en is hij docent Frans.
