Wie zijn lezers lief heeft, kastijdt ze
[Recensie] Beginnen in deel 2 van een serie is niet altijd een risicoloos idee. Je mist voorkennis, de schrijfstijl is onbekend, zelfs het thema en de plot zijn gevaarlijk omdat je niet weet of je ze leuk vindt. Maar hé, wij boekenbeukers doen alles voor een goede recensie, ook met gevaar voor eigen leven.
Dat is bij Chris Bradford niet zo ver naast de werkelijkheid. Voor een jeugdboek komen in dit Zielenprofetie nogal wat heftige taferelen voor. Naast verraad, angst, droefheid en verminking is de opvallendste component geweld. Gewoon recht op en neer, rammen maar. Of steken maar, met een antiek jaden mes. Of… nou ja, dat moet je zelf maar gaan lezen.
Genna is de pineut hier, omdat ze de hoofdpersoon is. Haar ouders zijn in deel 1 vermoord, niet gewoon door een stel inbrekers maar door de Zielenjagers. Een luguber groepje ondoden dat uit het hiernamaals komt om zielen te jagen, en ze vervolgens te stelen. Dat overkwam haar ook bijna, maar ze ontsnapte nog net om in deel 2 te figureren. Niet zonder geestelijke schade: ze bezoekt een therapeut die haar probeert in te prenten dat het allemaal niet echt is. Het kan niet waar gebeurd kan zijn, en ze kan dus gewoon relaxen. Behalve dat ze de figuren met de dode zwarte ogen toch weer ziet, op straathoeken. Oeps.
Wat je goed merkt aan dit boek, is dat Bradford gewend is aan serieschrijven. Dit deel 2 is leesbaar zonder deel 1, omdat er genoeg wordt terugverwezen om de details te snappen. Maar toch is het een op zichzelf staand verhaal met een kop en een staart. Een kop die hoopvol begint: Genna pakt haar leven weer op na de traumatische ervaringen, alles is in orde, of wacht… Daar zijn de Zielenjagers. Gaat dat wel goed? Waarschijnlijk niet. Snel lezen….
Zo maakt Bradford van het grote achtergrondverhaal een soort serie. Op dezelfde manier als hij zijn Bodyguard- en De jonge Samoerai-series maakte. Dat doet hij uitstekend, ook op een dieper niveau: alle hoofdstukken hebben ook een spanningsboog met meestal een cliffhanger. En hij schuwt het geweld niet. De Zielenjagers hebben de beschikking over allerlei wapens waar ze fors mee tekeer gaan in hun drang het licht van de wereld te overschaduwen met Duisternis. The Lord of the Rings ontmoet commissaris Maigret, zoiets.
Een leuk detail: Bradford is een ‘method writer’. Hij bekwaamde zich in samoerai-zwaardvechten, karate en haalde de zwarte band in Zen Kyu Shin Taijutsu. Voor zijn Bodyguard-serie volgde hij een intensieve training ‘persoonlijke beveiliging’. Die ervaring zie je wel terug in de verhalen: de actiescenes zijn redelijk realistisch. Als je daarvan houdt en een loeispannend verhaal waardeert, zeg ik: lees je te pletter.
—
Ook verschenen op Nico’s recensies
