Sneeuw, ellende en schrale troost
Dat de Noorse Ingvild H. Rishøi kan schrijven is geen verrassing meer. Sinds ze de geweldige roman Stargate uitbracht is haar naam verbonden met ijs, sneeuw, ellende en troost (onder haar handen meestal schrale troost), en Noorwegen. Ze kan een verhaal zo droog vertellen dat de lezer gebarsten lippen krijgt.
Dus begroeten wij met groot enthousiasme haar nieuwe Winterverhalen, die alleen met de titel al hint naar een huiveringwekkend verhaal. We worden niet teleurgesteld. Allereerst krijgen we maar liefst drie novellen in één band. Daarnaast is het boek zoals we van topuitgeverij Koppernik gewend zijn, keurig gebonden en in een stevige omslag toekomstbestendig geproduceerd. Niets dan goeds dus over de uitvoering, hoe is het met de inhoud?
Niet voor gevoelige zenuwen
Die is puik. Drie novellen, zoals gezegd, liggen voor ons om te betreden. Dat doen we niet zonder eerst ons hart in gewapend beton te storten en de gevoeligheid van onze zenuwen op de laagst mogelijke stand te zetten. Noodzakelijk, want de novellen zijn aangrijpend. Erg aangrijpend.
In We kunnen niet iedereen helpen volgen we een jonge moeder met dochter Alexa. Ze lopen naar het winkelcentrum:
“Er staat een gozer voor ons. Hij glimlacht, we zijn misschien even oud, hij is knap. Hij houdt een papieren bekertje in zijn hand.
‘Hebben jullie misschien wat kleingeld over?’ vraagt hij.
Zijn vingers zijn opgezet. Alexa knijpt in mijn hand. Ze vindt iedereen zielig, veel te zielig…
‘Mama,’ zegt ze, ‘Waarom?’…
Waarom konden we hem geen kleingeld geven?’ vraagt ze.
…
Omdat kleingeld ook geld is. Omdat je vader al drie maanden geen alimentatie heeft betaald…
Zie je deze tatoeage? Dat is de naam van je vader, en als ik geld had, zou er nu een vogel zitten…”
ln het tweede verhaal hebben we een vergelijkbare situatie. De protagonist is boos, kan niet zo goed omgaan met mensen die slimmer ogen dan zij zelf is en heeft last van een opvliegend humeur. Geen goed setje eigenschappen om rustig in een winkel een kussen te kopen terwijl de verkoopster alleen – maar – irritante – vragen – stelt.
Lopen in de sneeuw
Het derde verhaal is qua winterverhalen het best passend. Het sneeuwt hard, het is berekoud, het is donker want avond, en er zijn drie kinderen on the run. Het oudste kind neemt de andere twee bij de hand en neemt ze mee naar een plek ‘waar het beter is’. Gaan ze met de bus, die eigenlijk te duur is? Of toch maar lopen, tot hun knieën in de sneeuw? En als ze het onzalige idee van lopen doorzetten: gaat dat wel goed?
Pak dit boek, sluit je op in je huis, zet alle meldingen en piepjes gevende apparaten uit, een muziekje misschien op de achtergrond, en verdwijn in de brute wereld van deze auteur. Je komt er gebroken weer uit.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow. Ook gepost op TikTok
