Moordzuchtige cliffhanger
[Recensie] Vorig jaar verscheen Gouden kooi. In het eerste deel van dit tweeluik draaide alles om het leven van Faye als vrouw van Jack en moeder van Julliette. Haar eigen ambities parkeerde ze om haar man te steunen en hem de gelegenheid te geven carrière te laten maken om tot een van de rijkste zakenlui van Zweden te behoren. Faye ontbrak het niets, behalve een eigen leven en identiteit. Ze was niets meer dan een showvrouw voor de egoïstische Jack. Maar alles veranderde toen hij haar liet zitten. Faye besloot om hem te laten boeten en veranderde van een gedwee huisvrouwtje in een wraakengel. Ze nam hiervoor verregaande beslissingen die onomkeerbaar waren. Een geraffineerd plan zorgde dat ze zich voor altijd van haar verleden kon losmaken.
“Ooit was zij ook zo verliefd geweest. Maar de liefde had haar gesmoord,
haar veranderd in een willoos poppetje in een gouden kooi.”
Nu in het tweede deel, en slot, van dit verhaal zijn we twee jaar verder. Na alle commotie rondom haar leven en dat van haar ex Jack, die vanwege moord is opgepakt en zijn straf uitzit in Zweden is Faye CEO van het cosmeticabedrijf Revenge. Maar Revenge is veel meer dan een bedrijf. Het is een combinatie van een nalatenschap van haar beste vriendin Chris en een verbond dat ze sloot met vrouwen die in een soortgelijke situatie zaten als zijzelf. Het bedrijf is dan ook niet alleen van haar maar staat voor wat Faye noemt ‘het zusterverbond’, een heilig soort vrouwenpact.
Ondanks dat ze alles zorgvuldig heeft afgetimmerd, ontstaat er een bedreigende situatie. Zaken uit het verleden dringen zich op de voorgrond en zorgen dat alles waar Faye zo hard voor heeft gewerkt in gevaar komt. Het komt er nu op aan of ze het hoofd kan bieden tegen degene die de pijlen op haar richt en dat ze haar grootste geheim kan bewaren.
Camilla Läckberg is een topper als het aankomt op psychologische thrillers en is bekend van haar Fjällbacka-reeks, een heerlijke, spannende serie met uitermate sympathieke hoofdpersonages. Met Gouden kooi bleef ze Fjällbacka trouw, het is de geboorteplaats van Faye, maar sloeg een totaal andere weg in. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat die weg met Gouden kooi minder indruk maakte dan wat ik had gehoopt. De verhaallijn rondom Faye is zeker niet onaardig maar imponeerde me niet zoals verwacht. Maar Läckberg is een kundig auteur en weet je zelfs met een dunner verhaal genoeg te fascineren dat je blijft lezen. Dus was er zeker ook voldoende nieuwsgierigheid naar het vervolg op Gouden kooi.
Zilveren vleugels heeft meteen de herkenbare en fijne schrijfstijl die Läckberg eigen is. Want schrijven kan deze Zweedse ab-so-luut. Het verhaal is chronologisch opgebouwd, bevat flashbacks die met vlagen zowel heftig als te verwachten zijn én geven genoeg informatie om handelingen in het nu te verklaren. Ook de subtiele verwijzingen naar Gouden kooi herinneren je aan details die nu van belang zijn om het verhaal goed te kunnen volgen.
Laat ik vooropstellen dat dit tweede deel zeker niet onaardig is. Het leest vlot weg, ik zit meteen in het verhaal en had het ook zo uit. Maar…ondanks alles is het Läckberg ook met Zilveren vleugels niet gelukt mij te doen overtuigen dat dit tweeluik zich kan meten met haar vorige boeken. Het is met vlagen gewoon te gemakkelijk, te voorspelbaar en ontbreekt het aan spanning. De suggestie is er geregeld maar wordt in mijn beleving niet benut, zo jammer! Läckberg kán het namelijk wel degelijk.
De vrouwen in dit tweeluik doen aan als moderne amazones, vechters voor de rechten van de vrouw maar dan op zakelijk gebied. Keihard, nietsontziend en ambitieus. Hun drijfveer: wraak. De vrouwen zijn als een feniksen herrezen en voelen zich onaantastbaar. En dat stralen ze uit. Ze maken grif gebruik van het feit dat mannen hen onderschatten in het zakendoen. Dat brengt geld, succes en aanzien. Klinkt goed toch? Maar waarom komt dat aspect dan niet tot haar recht? Waarom blijft dat interessante detail links liggen? Het biedt namelijk zoveel potentie tot vuile spel, ultieme wraak, een écht verbond, van girlpower op het hoogste niveau. Maar nee, niets van dat…helaas.
“Je moet jezelf verliezen om te kunnen herrijzen.”
Mijn conclusie is dat ik met deze twee boeken best wel wat aangename leesuurtjes heb gehad maar dat Camilla Läckberg niet de spanning, het mysterieuze en onvoorspelbare te pakken heeft gekregen als in de Fjällbacka-serie. Misschien dat ik het niet moet vergelijken, dit is tenslotte ook totaal iets anders. Maar het is iets aan de kleine dingen die me opvallen, die anders zijn, die mij persoonlijk minder goed bevallen. Ik juich diversiteit juist toe maar ik hoop dan altijd dat het er wel interessanter van wordt. Nu heb ik het gevoel dat deze twee boeken zijn geschreven voor een nog breder leespubliek, om het commercieel interessanter te maken, want de drempel ligt duidelijk lager. Daar is absoluut niets mis mee, alles leest lekker weg, maar zelf word ik graag uitgedaagd, geprikkeld en verrast in verhalen en daar is nu geen sprake van. Op de moordzuchtige cliffhanger na, waar kwam die ineens vandaan? Deze was dusdanig onverwacht, insinueert zelfs een vervolg. Dit zou toch het slotdeel zijn? Het laat een onbestemd gevoel achter.
Omdat er sprake is van een aantal tegenstrijdigheden, zowel in het voor- als nadeel, kom ik toch uit op drie sterren. Zilveren vleugels is een fijn boek dat is geschreven door een goede auteur maar voldoet niet aan mijn verwachtingen. Voor de fans is het natuurlijk een moetje, dat lijkt me logisch. Ik ga het volgende boek van Läckberg ook weer lezen, want zo werkt dat gewoon. Deze Zweedse bestsellerauteur is gewoon te fascinerend om niet te lezen. Ik blijf hopen op spanning en originaliteit!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
