Sterke literaire thriller die balanceert tussen dromen en realiteit
“Mijn zus is een zwart gat.
Mijn zus is een tornado.
Mijn zus is het breekpunt mijn zus is de gesloten deur mijn zus is een slag in de lucht.
Mijn zus is ergens waar ze op me wacht.
Mijn zus is een boom die naar beneden komt.
Mijn zus is een dichtgemetseld raam.
Mijn zus is een wensbotje mijn zus is de nachttrein mijn zus is het laatste zakje chips mijn zus is lekker uitslapen.
Mijn zus is een brandend bos.
Mijn zus is een zinkend schip.
Mijn zus is het laatste huis in de straat.”
[Recensie] Zussen is de tweede roman van de Engelse, nog jonge maar veelbelovende auteur Daisy Johnson. Johnson’s debuutroman Onder het water stond op de shortlist van de Man Booker Prize van 2018, en zij was daarmee met Eleanor Catton de jongste genomineerde in de geschiedenis van de prijs. Met Zussen zet Daisy Johnson een sterke literaire thriller neer die doet denken aan De meisjes van Emma Cline en Ik denk dat het voorbij moet zijn van Iain Reid.
Zussen gaat over de onafscheidelijke zusjes Juli en September. Na een onbekend incident verhuizen zij samen met hun moeder Sheila naar een oud familiehuis. Al snel merkt Juli echter dat de band die zij altijd met haar zus had is veranderd, al begrijpt ze niet waarom. Ondertussen krijgt Juli het benauwd van het familiehuis. Ze hoort dingen achter de muren en ziet er schimmen. Langzaam beginnen dromen en realiteit door elkaar heen te lopen.
Deze droomachtige atmosfeer was het beste aspect van het boek. Johnson weet in dit verhaal een bizarre stemming te zetten. De extreme, haast ongezonde intimiteit tussen de zussen, de levendige beschrijvingen van dromen en de grafische vergelijkingen die worden gemaakt dragen hier allemaal aan bij. Het boek bevat veel poëtisch taalgebruik, iets waar je van moet houden. Als je dat doet, draagt het alleen maar bij aan die droomachtige atmosfeer. Naast de sfeer zat het boek vol met sterke, interessante thematiek, waarmee wederom de gelaagdheid van het boek bevestigd werd.
Daanaast was het boek ontzettend spannend, en moeilijk weg te leggen. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Het is een vrij kort boek, en het trekt je meteen naar binnen. Vanaf de eerste paar hoofdstukken ontstaat er nervositeit die je op het puntje van je stoel houdt. De spanning geeft het boek een aardig ‘horrorgehalte’, zonder dat het grafisch wordt. De ontknoping van het boek stelt enigszins teleur, maar het slot is heel sterk.
—
Voor het eerst gepubliceerd op De Leesclub van Alles
