"Ik heb altijd gedacht dat het Paradijs een soort bibliotheek zou zijn" - Jorge Luis Borges

Zwaluwhart

Zaterdag, 17 februari, 2018

Geschreven door: Vince Penders
Artikel door: Johan Klein Haneveld

Ambitieus boek van veelbelovende SF-schrijver

[Recensie] Ik vond het verfrissend om eens een SF-roman te lezen van een jonge Nederlandse schrijver, ook al is SF misschien niet de beste omschrijving van wat dit boek beoogt. Het verhaal bevat enkele SF-elementen (een vliegend vliegdekschip en toestellen ontworpen als insecten), maar de wereld is een fantasywereld, lichtjes gebaseerd op de onze, waar vier ideologisch van elkaar gescheiden provincies langzaam in een verwoestend conflict worden gezogen. Voeg daar de ‘wat als …’-vraag aan toe van een samenleving gebaseerd op het absolute primaat van het eigenbelang, vier hoofdpersonen met nogal verschillende drijfveren, die elk een deel van het verhaal vertellen, nog een stuk uit de eerste persoon, en je krijgt een uitdagende mix.

Misschien is dit boek wel te ambitieus, want het is aanvankelijk niet heel makkelijk met de verhaalfiguren mee te leven en het plot is moeilijk te volgen. Pas op driekwart van het boek, toen ik het al bijna wilde wegleggen, werd ik toch nog door de spanning van het verhaal opgeslokt en veranderde het in een ‘page turner’. Van dat punt af was ik in staat een aantal onwaarschijnlijkheden in het plot te vergeven, net als de schrijfstijl. Ik vind het prijzenswaardig dat de auteur niet te laag mikt wat zijn stijl betreft en probeert met zijn beschrijvingen wat nieuws ter tafel te brengen. Maar ik denk niet dat zijn beschrijvingen altijd klopten, en er waren nogal wat te lange en complexe zinnen met herhalingen, en zijn tijden klopten ook niet altijd (dan werd het opeens tegenwoordige tijd). Aan het einde werd het beter, en ik heb het idee dat Vince een auteur is wiens stijl zich nog verder zal ontwikkelen en verfijnd zal raken, en dan zal het een vreugde zijn hem te mogen lezen.

Nu werd ik helaas nog door een paar incorrecte metaforen of verbanden uit het verhaal getrokken. Dat gezegd hebbende: het einde van het boek laat duidelijk zien dat Vince zijn hart op de juiste plek heeft en hij houdt een krachtig en overtuigend betoog voor wat meer naastenliefde in onze politiek en onze omgang met de ‘ander’ in onze achtertuin. De schrijver is niet bang vanuit zijn persoonlijke overtuigingen te schrijven, waardoor dit boek elk spoor van cynisme kwijtraakt, en dat juich ik toe. Dit aspect alleen al maakt dit een auteur om naar uit te kijken, en zelfs al geef ik dit boek niet echt veel sterren, ik werd wel vermaakt en kijk uit naar zijn volgende boek. Vince is nog jong, dus hij zal waarschijnlijk nog een boel onderhoudende en intelligente boeken gaan schrijven!

Ons Amsterdam

Eerder verschenen op Hebban