[Nieuws] Afgelopen donderdag, 24 september, overleed de Engelse auteur Hilary Mantel, bekend van haar historische romans over de Franse Revolutie en de Thomas Cromwell-trilogie. Ze ontving twee maal de Engelse Booker Prize.
Dit vonden Bazarow recensenten van haar werk:
Nico Voskamp over De geest geven: “Hilary Mantel heeft geen rimpelloos leven, dat is wel duidelijk na het lezen van haar ‘memoir’. Ze mag dan succesvolle boeken schrijven en volgens de uitgever een prijzenkast hebben die aan alle kanten uitpuilt, maar privé gaan sommige zaken belabberd.
Het beeld dat van Hilary oprijst is dat van een vechtjas. In haar jeugd vecht ze tegen lompe nonnen en hersenloze leeftijdgenootjes, en later tegen de steeds meer haar gezondheid ondermijnende ziekte endometriose. Die ziekte zorgt voor ondraaglijke pijnen en is, zeker in de tijd dat Mantel opgroeit, moeilijk te diagnosticeren. De ene na de andere kwakzalver van een dokter schrijft haar medicatie voor, steeds zwaarder, tot aan de poorten van het gekkenhuis. Dan ondergaat ze een operatie waardoor ze nooit meer kinderen kan krijgen; ze moet al haar onverwoestbare optimisme bij elkaar rapen om daar overheen te komen. Optimisme, en verhalen schrijven zijn haar tegengif tegen het noodlot. Schrijven kan ze, en hoe. Zodra je begint te lezen ben je verkocht.”
Saskia Imbert over de verhalenbundel De moord op Margaret Thatcher: “Hilary Mantel vraagt wel een inspanning van haar lezers, want haar verhalen zijn niet altijd eenvoudig te interpreteren. De auteur schuwt ook geen kritiek op de maatschappij en op onze denkwereld. Hoe gaat een gezin om met een dochter die aan anorexia lijdt, klassenverschil, de dood die altijd aanwezig is, jaloezie, verdringen van de waarheid… afwisselend en boeiend!”
Nathalie Brouwer over Het boek Henry, het tweede deel van Mantels ‘Cromwell-trilogie’: “Het verhaal van Henry VIII en zijn vrouwen in dit deel leest opnieuw als een moderne roman, waarin allerlei politiek getouwtrek en gekonkel aan te pas komt en je de personages opnieuw als het ware kan aanraken en mee in hun levens kan stappen. Op meesterlijke wijze neemt Mantel je terug mee op sleeptouw, van op het Engelse platteland via de Cromwell-residentie Austin Friars in het steeds drukker wordende Londen, en het koninklijk paleis tot in de Londense Tower waar een (schijn)proces zal plaatsvinden omwille van beschuldigingen van hoogverraad en overspel. […] Niet alleen schenkt Mantel ons terug een verhaal om vingers en duimen bij af te likken, deze nieuwe klepper zet ook opnieuw aan tot het opzoeken van allerlei historische achtergrondinformatie, soms ook over zijdelingse aspecten die aan bod komen. Zo kom je een scala aan geschiedenis tegen die zich voor je ontvouwt. Ook dit boek zit vol van prachtige beelden, vooraankondigingen en de typische ironische droge Britse humor.”
Nico Voskamo over Een veiliger oord: “De Franse Revolutie is een dankbaar onderwerp om vuistdikke, al dan niet exceptioneel uitputtend gedocumenteerde boeken over te schrijven. […]. En Hilary Mantel dus, in een trilogie met de nogal plechtstatige titel Een veiliger oord. En ze doet het magnifiek door geen geschiedkundige opsomming met tijdlijn en jaartallen te geven, maar de Revolutie van binnenuit te laten gebeuren. Mantel zit haar personages dicht op de huid. De blurbtekst op de achterflap kan hier onverminderd worden geciteerd: “Mantel beschrijft burgers en werklieden die niet langer genoegen nemen met de verdeeldheid van de standen en de oneerlijke rechtsstaat, en als lezer ervaar je dat alsof je waarnemer bent, en dat het logisch is om ‘revolutie’ te roepen en met z’n allen naar de Bastille te gaan.”
Veel van Mantels boeken zijn nog verkrijgbaar. Kijk daarvoor hier. Hilary Mantel werd zeventig jaar.
—
Redactie Bazarow