Spannend, maar dimmen met dat geweld
[Recensie] Alexandra Bracken valt met de deur én het kozijn in huis bij hoofdstuk 1 van deze vuistdikke boekenbonk. Het beeld: een matig verlichte ruimte, de stank van zweet en bloed, een geïmproviseerde boksring. Daar zien we onze heldin Lore staan, die haar bokshandschoenen van 14 ounce omhoog brengt om weer een nieuwe onhandige klap op te vangen.
Ze bokst een ronde met “een jongen van ongeveer haar leeftijd, een en al zachte, ongeschonden huid en onverdiend zelfvertrouwen. Hij had gelachen, haar met een vinger gewenkt toen hij haar uit al Frankies beschikbare vechters had gekozen. Lore had lang voordat hij haar ‘schatje’ had genoemd en haar beschonken een luchtkusje toe had geblazen besloten hem een lesje te leren en wat er daarna van zijn trots over was te vermorzelen.”
Rauwe taal inderdaad, die een sfeer zet van roodgerand blootliggend vlees dat doorlopend bloed druppelt. Hier kijken we niet op van een blauw oog meer of minder. Een mes in je bovenbeen, een lans die je vanaf de zijkant doorboort, bewusteloos makende klappen tegen je hoofd – het komt allemaal voorbij in de strijd. Welke strijd? Om de macht natuurlijk, what’s new?
De benoeming en uitwerking van die macht is nog best ingewikkeld. Het draait allemaal om negen goden die Zeus hebben verraden, en nu als straf elke zeven jaar, zeven dagen als stervelingen op aarde moeten doorbrengen. Dat weten de afstammelingen van de helden van vroeger ook: die staan likkebaardend klaar om op hen te jagen. Als je een god doodt ben je onsterfelijk en machtig. Wie wil dat niet?
Lore dus. Zij wil eigenlijk niet jagen, maar ja, als je aangevallen wordt moet je je leven toch wel verdedigen. En voor je het weet vecht je door, om je familie te wreken. Dat is in het kort de rode lijn in dit boek: spannend, meeslepend en onverschrokken.
Pluspunten krijgt dit boek meteen door de meeslepende verteltrant. De gemiddelde lezer krijgt ademnood door de vaart waarmee Lore wordt aangevallen, zich dan weer door de bladzijden mept, zwaardvecht, messenwerpt, judoot en kickbokst. Je blijft met rode oortjes lezen.
Maar al die bedreigingen en de reacties daarop brengen veel geweld met zich mee, wat mij betreft de mindere kant van dit boek. Oké, het is zenuwslopend. Maar ook bloederig. Haatdragend. Nietsontziend. Dominant. Niet zulke aangename eigenschappen, die de hoofdpersoon desalniettemin nodig heeft om haar queeste te volbrengen. Al het brute mantel-en-dolk gedoe is niet fijn om te lezen: al weten we dat het met een korrel zout genomen moet worden, toch is de dosering behoorlijk hoog.
Positief punt is dat het verhaal loopt als een hogesnelheidstrein. Het trekt de lezer met huid en haar het boek in, en laat pas los op de allerlaatste bladzijde. Dat is de kwaliteit van Alexandra Bracken. Ze maakt een steengoede geschiedenis die tot aan het bittere einde blijft boeien. Citaatje nog? Vooruit dan. Lees en huiver.
“Castor keek gepijnigd en bang. Ze (Lore – NV) keek toe, haar hand nog steeds uitgestrekt, terwijl er een bloedvlek verscheen op zijn doorweekte shirt, afkomstig uit een enorme wond aan de linkerkant van zijn borst. Door zijn hart.
Lore gilde, dook naar voren om zijn arm vast te grijpen, maar ze was te traag. Zijn lippen vormden één enkel stil, laatste woord.
Lore.
Het leven verliet zijn ogen, die sprankjes macht doofden. Castor gleed over de rand van de afgrond, in het water dat daar wachtte.”
—
Ook verschenen op Nico’s recensies en TikTok
