Langradige thriller zonder spanning
[Recensie] Ooit heb ik een boek gelezen van Håkan Nesser waar ik erg van onder de indruk was, maar ooit heb ik ook een boek van hem gelezen die mij niet zo kon boeien. Ik heb werkelijk waar geen idee meer welke dit zijn. Toen ik Het tweede leven van meneer Roos en De Eenzamen bij de kringloopwinkel zag liggen voor 2 euro per stuk, waagde ik de kans.
Ante Valdemar Roos wordt door zijn directe omgeving, die bestaat uit zijn vrouw, twee stiefdochters en collega’s, beschreven als een saaie man. Er valt geen plezier met hem te beleven en hij is een tikkeltje eigenaardig. Eigenlijk verschilt de mening van Valdemar helemaal niet zo veel als die van zijn omgeving. Hij is allesbehalve gelukkig met zijn vrouw Alice, ze praten op twee totaal verschillende golflengtes. Hij accepteert, nee hij ondergaat, het leven maar zoals het is.
Op een dag wint hij de loterij en besluit zijn leven vaarwel te zeggen. Hij zegt zijn baan op en koopt een huisje achteraf in het bos. Op deze plek kan hij alleen zijn, zonder dat hij aan iemand verantwoording hoeft af te leggen. Zoals zijn overleden vader het ooit benoemde: beter dan dit wordt het niet.
Op de plek in het bos ontmoet hij Anna, een probleemmeisje dat zonder dak boven haar hoofd op zijn huisje stuit. Ze ontwikkelen een innige relatie (vader/dochter); ieder met een andere reden lijkt het wel. Helaas wordt het duo gestoord tijdens de pauze in hun leven die ze zo hard nodig hebben. Met bruut geweld.
Saai en langdradig
Het is het eerste boek in de reeks dat ik lees over inspecteur Barbarotti en om eerlijk te zijn vond ik het boek maar langdradig en saai. Overal zijn positieve en goede beoordelingen te vinden over dit boek, maar op geen enkel moment werd ik aangespoord, geënthousiasmeerd om verder te lezen.
Valdemar overpeinst het leven in ellenlange monologen, in het begin nog aardig interessant hoe een eigenaardig personage denkt en daarnaar handelt. Maar op een gegeven moment lijkt het alsof Nesser dit blijft herhalen. Ook het onderzoek dat inspecteur Barbarotti leidt, zorgt niet voor een aangename spanning waar ik zo naar snak. Dit komt met name doordat het team midden in het onderzoek zit, terwijl de lezer al weet hoe de vork in de steel zit. Het is als kijken naar een wedstrijd die al drie keer is gespeeld.
De personages zijn niet in elkaar geknutseld maar reëel, het is aangenaam om een keer een verhaal te lezen over een inspecteur die niet gescheiden is, een alcoholprobleem of een einzelgänger is.
De prachtige schrijfstijl van Nesser weegt niet op tegen de inhoud. Voor mij was dit het boek gewoon niet.
—
Eerder verschenen op Boekenz
