Dicht op de actualiteit - deel 5

Welkom bij het vijfde deel van mijn blog! Deze week maakte ik weer het een en ander mee wat mijn creativiteit en gedichten op een bijzondere manier beïnvloedde. Het is zowel komisch als verdrietig tegelijk, dus ik houd jullie niet langer in spanning. Veel leesplezier!

Gister ben ik mijn telefoon verloren tijdens het kanoën (mijn tip: houd deze altijd in het handige tonnetje die ze meegeven wanneer je een bootje huurt…) Waarom ik hiermee begin? Ik zit momenteel in de trein – of nou ja, ik cheat een beetje omdat ik dit achteraf typ aangezien ik geen telefoon had om notities in te maken, en ik moet het zonder mijn smartphone doen. Normaal luister ik altijd naar muziek, schrijf ik hier en daar wat gedichten in mijn notities of scroll ik op Instagram. Een gek gevoel bekruipt me: ik vind het heel bevrijdend voelen, zonder telefoon. Ik heb geen stress om meldingen of ik ben niet bang dat ik iets mis: iedereen weet nu ten slotte dat ik niet meer makkelijk bereikbaar ben. De hele reis denk ik na hoe mijn leven er zonder telefoon uit zou zien, eerlijk? Dat idee wordt steeds aantrekkelijker.

Ik zou wel eens willen proberen om met zo’n ouderwetse klaptelefoon te leven. Mijn foto’s? die staan toch veilig op de cloud, eveneens als mijn notities en apps. Ik zou alleen Whatsapp missen, maar tegenwoordig kan je die app gewoon op je laptop installeren en staat het los van of je een telefoon hebt of niet. Ik zie een kop van een artikel van RTLnieuws uit maart 2023: “Smartphoneverslaving: Nederlanders missen liever seks dan telefoon” Bizar hoe de smartphone ons helemaal in zijn ban heeft gekregen, vooral onder jongeren hoor ik om me heen dat hun schermtijd vaak uren lang is: we verspillen zo veel tijd aan deze kleine handige apparaten, maar is het wel zo goed voor je? Ik wil er een gedicht over schrijven.

Trouwens: normaal dicht ik in mijn notities van mijn telefoon, tijdens deze treinreis heb ik (ja, echt) voor het eerst pen en papier gebruikt om gedichten te schrijven (helaas wel voor mezelf en niet voor mijn journalistieke dichtbundel). Ik voelde me erg analoog en moest best lachen om mezelf. Mijn vriend stond overigens versteld van de snelheid waarmee ik de gedichten op papier zette: hij zei dat ik ze wel ‘kon uitpoepen als eieren’. Dat vond ik zo komisch dat ik daar ook een eigen gedicht* over schreef:

* Volg @gewoongeschreven op Instagram voor meer van mijn eigen gedichten!

Even terug naar dat gedicht over telefoonverslavingen onder jongeren, ik denk terug aan mijn kindertijd toen ik nog geen telefoon had. Ik werd gewoon naar buiten gestuurd door mijn ouders met de zin “je komt ergens rond 5 uur maar weer binnen, dan eten we.” Dus daar ging ik dan naar buiten, met driekwartsbroek en mijn oude schoenen. Ik haalde mijn buurjongens en buurmeisjes op, het was tijd om eens lekker te klieren buiten. We bouwden vlotten en waren een club in het bos begonnen – waar natuurlijk een clubhuis, lees: boomhut, bij hoorde. Met een vriendinnetje zocht ik altijd bloemen om parfum van te maken. Met een oud pannetje en een soort stamper zaten we dan die hele middag te poeren in een – veel te sterk ruikend – drabje. Daarnaast werd er ook grassoep gemaakt, een kok was er niets bij. Met deze inspiratie uit mijn jeugd schreef ik een gedicht, lees hieronder het voorproefje:

Zoals ik ook al in het vorige deel noemde, lopen er bij Bazarow meerdere jonge mensen  stage die precies vallen binnen de doelgroep voor wie ik de journalistieke dichtbundel schrijf. Ik heb toen al twee stagiaires, naar advies van mijn stagebegeleider Roeland Dobbelaer (hoofdredacteur Bazarow) en mijn eigen begeleider van mijn opleiding, alle delen tot nu toe van mijn blog ‘voorgeschoteld’. Daarna vroeg ik ze wat ze van de gedichten vonden en hoe ze het vinden dat ze in de reeks met mij mee worden genomen op deze literaire poëtische reis! Deze week kreeg ik weer twee reacties van andere stagiaires: 

Stagiair Indi (19):
“Voor iemand die niet echt van lezen houdt, vind ik dat je fijn schrijft in niet zulke moeilijke woorden en anders leg je vaak uit wat je bedoelt. Toen je hier stage kwam lopen zei je al dat je dichten erg leuk vond en dat je ze vaak schrijft! Het is erg leuk dat je daar een beetje je eigen draai aan hebt gemaakt en van nieuws gedichtjes maakt. Zelf ben ik veel bezig met vormgeving, dus daar moet ik natuurlijk ook iets over zeggen haha, zo vind ik de kleuren die je hebt gekozen in de blog erg bij je passen! Het is ook leuk dat je persoonlijke dingen vertelt zoals je ervaringen op Opwekking en dat je vertelt over de kleine zeemeermin waar wij het als stagiaires dan in de pauze over hebben gehad.”

Stagiair Tessa (18):
“Ik loop zelf stage bij een ander bedrijf van Roeland Dobbelaer. Ik krijg vaak berichten met nieuwsberichten en recensies. Ik snap er helemaal niks van, en veel gaat ook langs mij heen. Het blog vind ik een erg leuk idee en hoe je dat aanpakt vind ik ook erg leuk. Alles wordt goed uitgelegd en de lezer wordt goed meegenomen, complimenten hiervoor. De blog straalt ook rust uit dus dat is heel fijn tijdens het lezen. Ik ben benieuwd als het af is, succes.”

Ik merkte dat het werken met een laptop toch echt minder fijn is dan een telefoon als het gaat om gedichten schrijven. Ik kan nu in een treinreis of stiller moment niet zomaar mijn hersenspinsels noteren, of ik moet ze opschrijven, maar dat zit niet helemaal in mijn systeem. Als ik dus een weer een telefoon tot mijn beschikbaarheid heb, ga ik denk ik daarmee verder wat de gedichten betreft. Maar ik blijf bij mijn standpunt van het begin: ik wil nog steeds minderen met die smartphone. Dus. Volgende week weer een nieuwe week, misschien een nieuwe telefoon en hopelijk weer nieuwe gedichten. Tot volgende week!

Benieuwd naar de andere delen van deze reeks?

Lees hier deel 1 van ‘Dicht op de actualiteit’
Lees hier deel 2 van ‘Dicht op de actualiteit’
Lees hier deel 3 van ‘Dicht op de actualiteit’ 
Lees hier deel 4 van ‘Dicht op de actualiteit’

Laat vooral in de reacties hieronder weten wat je van mijn blog vindt

– 

Tirza van Holten