Leest lekker, vloeiend en haalt je niet uit je leesritme
[Recensie] Haar opleiding duurt nog een jaar en dan is ze klaar met haar studie psychologie. In dit laatste jaar werkt ze onder supervisie in een praktijk waar ze cliënten ontvangt en behandeld. Deze zaken bespreekt ze dan weer wekelijks met haar supervisor, zij helpt en geeft haar richtlijnen tot een effectieve en professionele behandeling. Een van WP’s cliënten is Josje. Een jonge vrouw die in eerste instantie vanwege nachtmerries bij haar op gesprek komt. Maar als snel is het wel duidelijk dat er meer speelt en komt de dood van Belle, een medestudente van Josje, ter sprake. Belle is dood gevonden tijdens een ontgroening van een van de studentenverenigingen die Utrecht rijk is, en haar dood is weggeschreven als een verdrinking. Maar klopt dat wel? WP raakt gefascineerd en heeft hiermee meteen haar afstudeeropdracht in gedachten. Samen met haar collega-student Joachim gaat ze het fenomeen ontgroening eens flink onderzoeken en hoopt daarbij meteen meer te weten te komen over de toedracht rondom de dood van Belle. Het blijkt nog niet zo gemakkelijk om door te dringen in deze ontgroeningen –c.q. studentenwereld waar maar weinig wordt prijsgegeven over het reilen en zeilen. Maar WP is vastberaden, eigenzinnig, eigenwijs en ongeduldig. Of iedereen dat kan waarderen en of dat nou zo verstandig is?
Alibi is mijn eerste kennismaking met de schrijfster Martine Kamphuis. Wat meteen opvalt is de prettige schrijfstijl en een aantal diepzinnige dialogen. Vooral die met haar supervisor vond ik mooi neergezet. Hier is duidelijk sprake van kennis van de materie bij de schrijver (is psychiater). Het is duidelijk dat WP nog veel te leren heeft en daarmee zet de auteur een kwetsbaar hoofdpersonage neer. Ze maakt fouten, wat zeg ik? Ze verknalt het soms behoorlijk. Toch is ze een doorzetter en overtuigd van hetgeen waarmee ze bezig is. Ik vond het niet altijd even geloofwaardig overkomen. Ga je als beginneling écht zo ver en neem je die risico’s? WP zal wel een durfal zijn. In die context kan het enigszins weer wel aannemelijk zijn. Ik raakte er in ieder geval niet van overtuigd. Haar reacties op de vader van Belle vond ik respectloos. Overmand door verdriet is iemand niet irritant, ongeacht jouw state of mind als therapeut. Je hebt daar begrip voor te tonen, dat is nu eenmaal het beroepsrisico. Maar nogmaals, ook dat past in het eigengereide karakter van WP. En dan die naam……Wynona, prachtig! Leest lekker, vloeiend en haalt je niet uit je leesritme. De afkorting WP, oké hij is stoer, heeft dat effect bij mij wel. Ik vond het niet prettig lezen en maakte voor mezelf er –écht- telkens weer Wynona van.
Al bij al is het een intrigerend boek met een thema dat een onuitputtelijke bron voor het schrijven van thrillers kan zijn. Niets zo interessant als de psyche van de mens. Wynona krijgt haar handen vast nog vol aan alles wat haar pad gaat kruisen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
