Het is allemaal te veilig en te herkenbaar
[Recensie] Chris is een Nederlands-Indische jongen die na een vlucht naar Nederland samen met zijn broer en een paar vrienden de Indo-Rock in Europa introduceert. Johan is een jongen die streng religieus is opgevoed en als bassist een rol krijgt in de band. Hij vecht tegen zijn ouders en de oordelen die er over Indonesiërs bestaan. Daarnaast vecht hij om erbij te horen in een band waarin hij de enige blanke is.
Een boek is een boek wanneer je het kunt voelen, bekijken en ruiken. Van de Uitgeverij ontving ik een E-book waardoor ik niets kan melden over het uiterlijk en de vormgeving. Hoeveel pagina’s het boek heeft, heb ik dan ook op internet moeten vinden. Het mag duidelijk zijn dat papieren exemplaren mijn voorkeur genieten.
Wellicht heeft dit boek geen promotie nodig en verkoopt het zichzelf?! Het boek was de voorbije weken immers overal te zien, in de krant en op televisie. Leo Blokhuis, de muzikale verhalenverteller pur sang met zijn debuutroman. Ik ben benieuwd of ook daar muziek in zit en of dit boek over een aantal decennia nog in de Top 2000 van literaire werken zal staan.
Leo heeft een eenvoudige manier van vertellen en blijft dicht bij zichzelf. Blokhuis gebruikt eenvoudige zinnen en past qua schrijfstijl naadloos in het rijtje boeken dat ik hiervoor heb gelezen: Young-adult en jeugdboeken. Sterker nog, het toont grote gelijkenis met het boek Nooit meer Thuis van Martine Letterie, een jeugdboek over de vlucht van een Nederlands gezin uit Nederlands-Indië kort na de Tweede Wereldoorlog.
Het verhaal is daardoor niet uniek en geeft mij het gevoel het allemaal al veel eerder te hebben gelezen. En dan ook nog beter. De reis die de auteur naar Indonesië heeft gemaakt en de vele interviews die hij heeft gevoerd ter voorbereiding op dit deel van het verhaal, zijn niet slecht maar zeker niet nieuw. Het voelt hier en daar als een letterlijke weergave van een reisverhaal enerzijds en opgetekende ervaringen van de geïnterviewde mensen anderzijds. De clichés over het eten in Nederland, het klimaat, de vooroordelen en het bekrompen gedrag van de Nederlanders zijn een herhaling van zetten en missen verrassingen.
Het personage Chris is dan weer een personificatie van de auteur zijn eigen jeugd. Met veel detail verhaalt hij over alle gebruiken in de gereformeerde kerk. En laat Chris er met gepast respect tegenaan schoppen. En daarmee lijkt het af en toe op een nieuwe aflevering uit Leo Blokhuis zijn televisieprogramma Achter de Dijken, hoewel die serie mij meer boeit.
En daarmee heeft de auteur voor veiligheid gekozen, waardoor het emotie en verrassingen ontbeert en het leunt op braafheid en tuttigheid, zelfs daar waar voorman Chris drugs gebruikt en zich een slag in de rondte neukt. Ik mis de echte Seks, Drugs en Rock ’n Roll in zijn schrijfstijl.
De meesterverteller heeft een veilig debuut gemaakt. Het boek zal worden gelezen omdat zijn naam erop staat. Ik heb het boek met plezier gelezen en merk tegelijkertijd dat ik het gehele verhaal heb gewacht op iets dat niet wilde komen. Het is allemaal te veilig en te herkenbaar.
Veel mensen delen mijn passie voor de persoon Blokhuis niet met mij. Ze vinden hem betweterig en belerend. Die zelfverzekerdheid en overtuiging heb ik in dit boek gemist. Ik vraag mij af of hij zich thuis voelt binnen het schrijversgilde. Wanneer muzikanten ineens opduiken als acteur in een film, ontstaat bij mij hetzelfde gevoel. Doe waar je goed in bent en hou het daarbij. Ik kan niet wachten op de nieuwe Top 2000 a gogo en kan zeker niet hetzelfde zeggen voor zijn volgende roman. Wat mij betreft geen notering in de Literaire Top 2000 maar een gerespecteerde muziekkenner die daarnaast nog een blauwe maandag auteur was. Ik geef Blauwe zomer twee sterren. En dat komt mede door zijn afspeellijst op Spotify met de passende muziek bij het boek over een Indo-Rockband.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
