Een verhaal met een lach en een traan
[Recensie] Er bestaat geen handleiding voor verdriet en verlies. De wereld draait onverbiddelijk door maar voor degene die er ineens alleen voor komt te staan, staat alles nog steeds stil. En wat moet je dan? Hoe zet je jezelf toe aan het herpakken van je leven dat nooit meer hetzelfde wordt? En wat als dat niet lukt?
Mies heeft altijd voor anderen gezorgd. In haar huwelijk met JP heeft ze zichzelf volledig gewijd aan het leven als echtgenote van een succesvol ondernemer, met de bijbehorende status, en als moeder voor de nu vijftigjarige Willem. Twee jaar geleden werd haar leven abrupt verstoord door het plotse overlijden van JP. Hij overleed totaal onverwacht en het lukt Mies niet daar vrede mee te sluiten. Het ontbreekt Mies materieel aan niets, ze is vijfenzeventig en woont in een prachtig huis aan de Vecht, maar een arm om haar schouder op een moeilijk moment mist ze wel. Bij haar zoon vindt ze geen troost, ze maakt zich zorgen om hem. Het verlies van zijn vader heeft diepe sporen achtergelaten en de ooit zo hechte band tussen moeder en zoon lijkt verstoord. Mies rouwt op haar manier, Willem op de zijne, ze vinden elkaar niet. Op de een of andere manier lijken ze verder van elkaar af te staan dan ooit tevoren.
Willem denkt dat zijn moeder baat heeft bij rouwtherapie. Mies ziet dat in eerste instantie totaal niet zitten, maar ze hoopt dat het hen wellicht nader tot elkaar brengt en dat ook haar zoon zijn verdriet een plek kan gaan geven. Tijdens de eerste sessie ontmoet ze haar lotgenoten en Mies is niet meteen overtuigd. In haar gedachten vormt ze meteen al een mening over haar lotgenoten, het is een diverse groep mensen met ieder een schrijnend verhaal. Het doel van de therapie is om elkaar en het verdriet de ruimte te geven om uiteindelijk verder te kunnen.
Mies wil dat laatste ook erg graag want het alleen-zijn beklemd haar enorm. Ze mist JP maar ze wil ook weer bij de wereld gaan horen, gezien worden, aanraken en aangeraakt worden. Mies blijkt net als haar groepsgenoten die behoefte te hebben en daarin vinden ze elkaar. Eerst wat afwachtend maar de onderlinge band groeit, het vertrouwen neemt toe en vriendschappen ontpoppen. Mies heeft vooral een zwak voor de jongste in de groep, Kat, en herkent veel van zichzelf in haar. De twee hebben een klik. Maar ook met Hugo kan ze het goed vinden. Hij lijkt haar écht te zien en horen, iets wat ze nodig heeft en nog niet vaak zo heeft ervaren.
Het verbaast Mies dat ze zich zo op haar gemak voelt bij deze mensen, dat schept een band. De therapie blijkt al snel veel meer te zijn dan een praatgroepje. Mies stelt zich weer open voor het leven en dat brengt mooie, grappige en waardevolle momenten met zich mee.
“De sneeuw is wit
en zacht is de sneeuw
onder de sneeuw wil ik liggen
en kijken”
Wat een indrukwekkend boek is dit zeg! Een verhaal met een lach en een traan. De mooie personages die naast Mies floreren in de winterse sfeer waarin alles zich afspeelt, komen bijzonder sterk naar voren. Iedereen is anders, dus iedereen rouwt anders. Maar die rouw delen ze wel met elkaar. Een krachtig gegeven dat zonder dat het een heel zwaar of traumatisch boek wordt, de werkelijkheid bijzonder dicht benaderd. Iedereen rouwt, vroeg of laat, en toch is dit thema, dat een vast onderdeel is van het leven, vaak een taboe. Hoe anders is dat in dit Van het hart! Dit boek laat zien hoe waardevol het kan zijn om je juist open te stellen wanneer je pijn hebt, verdrietig bent of vastzit in je emoties. Herkenning kan bitterzoet zijn, maar biedt ook mogelijkheden tot troost, tot een nieuwe invulling van het leven. Tot nieuwe vriendschappen, en meer.
Inge van der Krabben schrijft bijzondere boeken. Tot nu toe heeft ze met Tot waar we kijken kunnen en In je dromen ga jij verhalen geschreven waarin familiebanden en relaties een grote rol spelen. In Van het hart is dat niet anders. Ook nu weet ze een verhaal heel mooi en integer te vertellen. We leren niet alleen Mies goed kennen maar ook de anderen uit de groep komen ruimschoots aan bod. Het is mooi om te lezen hoe de groep elkaar vindt door ongekunstelde en oprechte dialogen, persoonlijke uitdagingen en onderling vertrouwen. Iets dat niet altijd vanzelfsprekend is en vraagt om het lef je kwetsbaar op te stellen. Heel mooi gedaan!
Van het hart laat een prachtige persoonlijke ontwikkeling zien van een vrouw die zich in de herfst van haar leven begeeft. Mooie scènes vol herinneringen, schuldgevoelens, twijfels en eenzaamheid maar ook volharding, vertrouwen en geloven in jezelf. Dit is een intiem en warm verhaal geworden waarin liefde en het (her)openen van je hart een overtuigende rol speelt. 4,5 ster.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
