Niets is wat het lijkt
[Recensie] Wilde gok is alweer het vierde boek van de hand van Johny Bollé en voor mij het eerste boek dat ik van hem lees.
Zuid-Frankrijk 1970. In een villa nabij Menton woont de weduwe Céleste De Châtillon samen met haar twee dochters. Ze leiden een ogenschijnlijk zorgeloos en mondain leven. Maar het is niet alles goud wat blinkt, Céleste is verslaafd aan gokken. Om haar schuldenlast weg te werken, raakt ze dieper en dieper verstrikt in het web van het plaatselijke drugsmilieu. Ze brengt zelfs haar lievelingsdochter Beau in gevaar. Céleste is wanhopig en bedenkt een waanzinnig idee om uit de schulden te komen. Dit lijkt te gaan lukken, totdat er moordplannen gemaakt worden. Ondertussen wordt in een dorpje in de Provence een jonge vrouw in paniek wakker. Ze leidt aan geheugenverlies waardoor ze geen andere keuze heeft dan de man die met haar woont, te vertrouwen. Maar heeft ze wel permanent geheugenverlies ? En wie is die mysterieuze dame die met haar in contact wil komen?
Wat als allereerst opvalt aan Wilde gok is de cover. Deze straalt zowel de Franse, mondaine sfeer als geheimzinnigheid en spanning uit. Een lokroep om het boek snel open te slaan. Dan omarmt het verhaal je eerst visueel, met een zeer frisse en hedendaagse vormgeving. De zin om te beginnen lezen is hierdoor zeer groot.
Ieder hoofdstuk vangt aan met een naam en een tijdsaanduiding. Bollé schrijft dus vanuit verschillende perspectieven en verschillende tijden. Opletten geblazen. Beiden zijn zeer belangrijk voor het verhaal. De proloog zorgt dan onmiddellijk voor de nodige spanning.
Het verspringen tussen de personages geeft een aangename dynamiek aan het verhaal. Op deze manier creëert de auteur een toffe wisselwerking en lopen de verhaallijnen in eenzelfde snelheid.
Het is duidelijk dat de auteur veel onderzoek heeft verricht voor dit verhaal. Hij laat niets aan het toeval over. Namen, muziek, kledij, levensstijl, zijn allemaal eigen aan de jaren zeventig. De setting, de personages en de plot zijn perfect op elkaar afgestemd.
Bollé is zeer sterk in visuele beschrijvingen. Bijvoorbeeld de riool in de proloog zag ik zo voor me en de geur kroop zo in mijn neus. Waar ik wel enigszins op mijn honger bleef zitten is de algemene sfeer. Daar waar de karakters, en de details van de omgeving zeer visueel aanwezig zijn, ontbreekt voor mij de algemene Franse sfeer. Dat zou het verhaal dat laatste stapje omhoog hebben getild. Ook de glitter en de glamour had meer aan bod mogen komen. Het mondaine en het typische Franse komt net te weinig tot uiting.
De plot zelf zit zeer ingenieus in elkaar. Je aandacht erbij houden is de boodschap. En nog word je door de verschillende wendingen op het verkeerde been gezet. Naarmate ik verder kwam in het boek, werd het moeilijker en moeilijker om het aan de kant te leggen. Een duivels verrassend verhaal, dat vraagt om verfilmd te worden.
Het is nu ongeduldig wachten op het vervolg van dit verhaal. Ik kijk hier enorm naar uit. En ondertussen leg ik Egyptisch blauw, Bloedmaan en Hij noemde me duivelskind als leesvoer op mijn nachtkastje. Ik geef dit boek 4 knappe sterren.
Peggy
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
