Een hard verhaal, over een vrouw gevangen in een gouden kooi
[Recensie] Carlota is het honderdste werk uit de pen van Kristien Dieltiens. Zij is een veelzijdige auteur met een divers oeuvre. Ze schrijft voor jong en oud, over uiteenlopende thema’s. Bovendien heeft ze reeds meerdere prijzen gewonnen zoals onder andere de Woutertje Pieterse prijs voor Kelderkind. Carlota, de vrouw die rozen at gaat over prinses Charlotte van België, dochter van Leopold I, die in eigen land in de vergetelheid is geraakt.
Levensverhaal
Carlota beslist een brief te schrijven aan B. met rode inkt van haar eigen bloed. Hiervoor kerft ze met een naaischaartje in haar dijen. Ze beschrijft haar bedenkingen over iemand die haar wil vermoorden en vertelt ook haar levensverhaal. Hoewel ze prinses is en iedereen jaloers is op haar luxe leventje, is ze niet gelukkig. Ze leeft namelijk in een liefdeloze gouden kooi waar alles bepaald wordt door haar afkomst en mannen. Nadat haar moeder sterft, werd ze een knappe, jonge en begeerlijk vrouw, die nog in de liefde geloofde. Maar haar vader wilde een huwelijk die de banden met andere landen zou versterken. Zodoende moest zij trouwen met Maximiliaan de broer van niemand minder dan keizer Franz-Jozef I, die we allemaal wel kennen als echtgenoot van keizerin Sissi. Maximiliaan werd de marionet van Napoleon die hem naar Mexico gestuurde. Daar werd hij tot keizer gekroond. Dit was echter van korte tijd. Na nog geen drie jaar werd hij na de uitspraken van een krijgsraad geëxecuteerd.
Carlota keerde terug naar België, waar het steeds maar verder bergafwaarts ging met haar. Liefdeloos en alleen probeerde ze de dagen door te komen, waarbij haar broer Leopold II die ondertussen ook koning was geworden, alles voor haar besliste.
Koloniaal verleden
Kenmerkend aan het werk van Kristien Dieltiens is dat ze steeds goed voorbereid begint te schrijven aan haar verhalen. Om zich te kunnen inleven in het leven van prinses Charlotte heeft ze grondige research gedaan waarbij ze zelfs naar Mexico afgereisd om te zien waar de prinses destijds verbleef. Hoewel Carlota, de vrouw die rozen at een fictieve, historische roman is, is het grotendeels op feiten gebaseerd. Als we de Belgische geschiedenisboeken erbij nemen merken we dat er echter bitter weinig terug te vinden is over de prinses, hoewel ze zelfs even keizerin van Mexico was en daar nu nog steeds vereerd wordt. Dit kwam ik eerder ook tegen in het werk van Xu Feng Vergeet me. Zou dit iets typisch Vlaams zijn om de eigen helden niet te vereren? Onze Europese geschiedenis is niet alleen teveel gebaseerd op het koloniaal verleden, ook wordt deze hoofdzakelijk neergezet vanuit het mannelijk oogpunt. Kristien probeert dit laatste te doorbreken door Carlota zelf het verhaal te vertellen. Op deze manier krijg je als lezer een andere kijk op de geschiedenis.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn aan het hof. Integendeel; de vrouw word door de mannen om haar heen gedwongen om in een keurslijf te lopen. Dit kan leiden tot enige waanzin, zoals hier met Carlota. Volgens historische bronnen was de prinses zwakzinnig en dit heeft de auteur op een fantastische, intrigerende manier neergezet. Door de prinses zelf het verhaal te laten vertellen, kan de lezer de denkwijze van de prinses beter begrijpen. Het is alsof je binnenin haar ziel kan kijken. Je begrijpt ook veel beter de gevoelens van het hoofdpersonage en door wat deze gevoed worden. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, wat hier uitstekend tot zijn recht komt.
Koloniaal taalgebruik
Mijlpalen uit de geschiedenis worden uitgelicht, en belangrijke figuren zoals Frans-Jozef, Leopold I en Leopold II, Napoleon en Maximiliaan als nevenpersonages komen in een ander daglicht te staan. Je leeft mee met Carlota en krijgt een ander beeld van wat er achter de schermen van historische gebeurtenissen werkelijk gebeurde. Opmerkelijk is het nawoord, waarbij de auteur zich excuseerde voor het koloniaal taalgebruik en ook een verklaring gaf dat dit nu eenmaal gebruikelijk was in de periode waarin dit verhaal zich afspeelt. Om het zo waarheidsgetrouw te maken kon zij niet anders. In veel andere werken over deze periode lijkt men dit niet erg te vinden en leeft men zich uit met dergelijke woordenschat. Het feit dat de auteur even tijd maakt om dit te vermelden is respectvol!
Tot slot graag nog een kleine verwijzing naar de prachtige cover. Er prijkt een prachtig schilderij op van Olga Suvorova, Red Dancer III die je onmiddellijk doet dagdromen over een prinsessenleventje met prachtige jurken.
Carlota, de vrouw die rozen at is een hard verhaal, over een vrouw gevangen in een gouden kooi. Door de bijzondere invalshoek krijg je een inkijk in het harde leven van de vergeten prinses Charlotte.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
