Een geweldig thrillerdebuut!
“Niets is zo verdrietig als een illusie.”
[Recensie] “STUDENTE (23) UIT MUNCHEN VERMIST München (lr) – De politie van München zoekt naar aanwijzingen over de verblijfplaats van Lena Beck (23) uit München-Haidhausen. In de nacht van woensdag op donderdag zou de studente volgens ooggetuigen tot ca. vijf uur ’s ochtends op een feestje zijn geweest in de wijk Maxvorstadt. Op de terugweg belde ze nog met een vriendin, maar sindsdien is haar mobiel uitgeschakeld. Een zoekactie van de politie in het betreffende deel van München heeft op vrijdag niets opgeleverd. Lena Beck is 1,65 meter lang, tenger van postuur en heeft blond schouderlang haar. Ze is het laatst gezien in een zilverkleurig topje, zwarte spijkerbroek, zwarte laarzen en een donkerblauwe jas. “
Dit artikel stond veertien jaar geleden in de krant op de dag dat Lena Beck plotseling van de wereld leek te zijn verdwenen. Achtenveertighonderdvijfentwintig dagen geleden heeft haar vader Matthias er nu geteld sinds hij voor het laatst zijn dochter heeft gezien. Lena’s ouders zijn gebroken, maar nog steeds is er een hoop dat hun dochter misschien nog wel teruggevonden wordt. Dit heeft de rechercheur hen namelijk beloofd en zolang er geen lichaam is gevonden is er toch ook nog een sprankje hoop te houden?! Haar moeder Karin begint de hoop steeds meer op te geven en snapt maar niet dat haar man niet kan begrijpen dat het misschien helemaal niet zo is dat Lena nog leeft.
En dan na die lange tijd gaat de telefoon bij de ouders van Lena over, de rechercheur belt… met het bericht waar ze al zo ongelooflijk lang op wachten. Lena zou zijn gevonden. Met spoed gaat het stel op weg naar het ziekenhuis, tegen het bevel van de politie in, maar daar aangekomen krijgen ze de zoveelste klap te verwerken. Want de vrouw die daar in dat bed in het ziekenhuis ligt is niet hun dochter Lena, al lijkt ze dan verbluffend veel op haar. Opnieuw stort hun wereld volledig in elkaar. Maar dan zien ze aan de hand van een zuster een klein meisje lopen, het meisje is het sprekende en levende evenbeeld van hun dochter, maar hoe kan dat in vredesnaam dan de dochter zijn van de vrouw die in het bed ligt? Waar is Lena en wie is die vrouw eigenlijk die daar in het bed ligt?
“Matthias…’Karins nagels boren zich in de stof van mijn jas. Opeens zie ik haar wit wegtrekken als ze met wijd opengesperde ogen over mijn schouder staart. Daar…’fluistert ze. Ik begrijp haar niet. ‘Daar is ze!.’ Ik volg Karins blik door de gang. Mijn adem stokt en mijn hart lijkt stil te staan. Daar is ze…Lena! “
Die vrouw is Jasmin Grass en ze is ontsnapt uit een afschuwelijke hel. Ze was ontvoerd door een man die ze in de kroeg had leren kennen. Hij sloot haar op in een hut in een bos, een hut die volledig afgelegen lag van de bewoonde wereld. Maandenlang heeft ze geen daglicht meer kunnen aanschouwen en moest ze doen alsof ze ene Lena was. En alsof dat niet erg genoeg is, moest ze ook nog eens de moederrol gaan vervullen van de twee kinderen die daar aanwezig waren. Er werden haar belachelijk strikte regels opgelegd waar een ieder zich aan moest houden, gebeurde dat niet, dan volgde daar straf op.
“Je moet je aan mijn regels houden, Lena. Orde, properheid, discipline, respect, eerlijkheid, trouw, loyaliteit.”
En die straffen waren verre van mild. Al snel leerde Jasmin dat ze maar beter kon doen wat hij zei om zo te proberen te overleven. Tot ze op een dag weet te ontsnappen uit die afschuwelijke nachtmerrie. Maar nu ze uit de hel van het hutje is ontsnapt zal ze weer moeten leren leven in de gewone maatschappij, al is die niet zo heel gewoon als dat ze gewend was. Overal zijn natuurlijk journalisten die haar verhaal willen horen. Ze wordt er doodsbang van en sluit zich uiteindelijk op in haar huis. Maar is de daadwerkelijke nachtmerrie ook echt voorbij? Want wie is die man die haar al die tijd heeft vast gehouden en waarom is hij in vredesnaam nog steeds niet opgepakt? En wie is toch die Lena, wat is er met haar gebeurd?
Wauw, wat een boek dit, heftig, emotioneel, hartverscheurend maar ook absoluut spannend. Ik had mijn vermoedens, soms, maar dan kwam het weer in zo’n loop terecht dat ik er ineens helemaal naast zat. Bepaalde dingen had ik dan weer wel goed, maar de dader…nee die kwam absoluut als een verassing. En daar hou ik nou echt van, dat je niet van te voren eigenlijk al gelijk weet hoe alles in elkaar zit.
Romy Hausmann heeft ook nog eens een heerlijke vlotte schrijfstijl waardoor ik binnen no time het boek uit had. Ik ben dan ook zeker benieuwd naar andere boeken die er hopelijk nog van haar hand gaan komen, want dit is werkelijk een geweldig thrillerdebuut! Het boek wordt verteld vanuit meerdere personages. Dit wordt elke keer netjes aangegeven boven het hoofdstuk en is daardoor makkelijk te volgen en gelukkig niet verwarrend. Het is een boek dat je simpelweg gewoon niet makkelijk aan de kant legt als je erin aan het lezen bent, het weet je vast te grijpen en je moet en zal weten hoe het allemaal af gaat lopen. Dit geweldige debuut krijgt van mij dan ook 4 sterren !
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
