Een ode aan vriendschap en het leven
[Recensie] Drie vriendinnen delen decennia lang hun leven en vriendschap met elkaar. Na een leven vol hoogte en dieptepunten besluiten zij om samen een pand aan de Herengracht in Leiden om te toveren tot een huis waarin zij zowel samen als apart kunnen leven. Voor het vierde appartement in het verbouwde pand wordt een bewoner gezocht en gevonden. De vier personages zijn in de zeventig en delen vanaf dat moment lief en leed met elkaar. En dat valt niet mee.
Uitgeverij LetterRijn brengt het jongste boek van Margareth Hillebrandt en wat direct opvalt, is de glanzende omslag. En daarmee wijkt dit boek af van de huisstijl van deze Uitgeverij. En dat mogen ze vaker doen. Het geeft het aanzien van het boek meer glans en oogt chique.
Het boek beslaat nagenoeg tweehonderd pagina’s en nodigt uit het in een dag uit te lezen. Dat het de auteur meer tijd heeft gekost om het verhaal te vertellen, moge duidelijk zijn. De auteur schreef meerdere boeken waaronder de thriller Jeugdzonde en toch is het voor mij de eerste kennismaking. Het artwork is prachtig en oogt fris, aantrekkelijk en helemaal van nu.
Wat mij direct opvalt wanneer ik ben beginnen te lezen is de ietwat formele taal en oubollige zinnen en woorden die zijn gekozen: Hospiteergesprek, vousvoyeren, onzerzijds, kakofonie, verbouwereerd gade te slaan. Het zorgt ervoor dat ik mij moeilijk kan identificeren met de personages en hun gedrag en persoonlijkheid.
‘Aangestoken door dit formele gebaar maakte Julia een enigszins stramme reverence, vergezeld van een frivool giecheltje’.
Ik hoor tijdens het lezen de stem van Jort Kelder en dreig al snel af te haken. Ik lees boeken om mij te identificeren met de personages en als het ware in hun huid te kruipen. Dit is zo’n ver van mijn bed show en vreemd genoeg realiseer ik mij tegelijkertijd dat het verhaal boeit. Een contrasterende constatering.
Los van een enkele terugkeer naar het verleden, wordt het verhaal chronologisch verteld. Het eerste deel van het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Dorine, de initiator rond de koop van het pand aan de Herengracht. Zij heeft een formele vertelstijl. Het tweede deel wordt verteld door Dolf. Dolf is een interessant personage. Zijn schrijfstijl en levensstijl zijn identiek. Losjes en sympathiek, mede versterkt door zijn liefde voor lezen en muziek. Hij heeft een grote platencollectie uit de jaren zestig en zeventig en verovert niet alleen daarmee mijn hart. Hij weet ook mijn waardering en liefde voor dit boek aan te wakkeren.
De twee ik-personen in dit verhaal wonen samen, delen hun vriendschap en lijken in niets op elkaar. En omdat ik mij eerst niet kon verbinden en later wel, werd mij duidelijk dat hier een zeer sterk staaltje vertelkunst wordt getoond.
In nog geen tweehonderd pagina’s worden de vier bewoners zeer krachtig neergezet. En wordt het karakter en vele eigenschappen van deze personages versterkt door het wisselende perspectief. Wat vind ik van jou en jouw gedrag, vanuit meerdere camerastandpunten. Razendknap en ragfijn uitgevoerd. De ene lezer zal zich verbonden voelen met die, de andere lezer weer met een ander personage. En ze verschillen zo van elkaar dat niet alleen jouw voorkeur maar ook jouw allergie ertussen kan zitten, zo bleek.
Wat de bewoners met elkaar verbindt, is de zorg en aandacht voor elkaar. Wanneer je ouder bent en merkt dat lijf en geest beginnen te protesteren, heb je hulp nodig. En aandacht en liefde. En daar zit dit verhaal vol mee. Een ode aan vriendschap en het leven.
De volgende keer dat ik in Leiden ben, bel ik bij ze aan. In de hoop dat ze open doen. Met veel plezier geef ik de drie dames ieder een ster. Drie dikke sterren voor dit boek.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
