Veel raadsels in spannende thriller met onverwachte climax
[Recensie] Wie S.K. Tremayne is, is een goed bewaard geheim tussen de auteur en zijn uitgeverij. De auteur is een man en blijkbaar een internationale bestsellerauteur die in Londen woont en werkt. Een in Nederland bekend boek van hem is IJstweeling, over de dood van één van een tweeling, maar van wie van de twee?
De assistent roept bij mij beelden op van een huisartsenpraktijk of een medisch ziekenhuis, maar dit is verre van de assistent die Tremayne beschrijft. Het lijkt wel een scenario uit de toekomst, ‘Thuisassistenten’, oftewel digitale apparaten die als spraak assistent via internet o.a. vragen beantwoorden en het licht en de verwarming regelen. Deze spraakassistenten bestaan nu al, maar in De assistent heeft iedereen een of meerdere Thuisassistenten en kunnen ze veel meer dan de huidige apparaten. Deze recensent moet nog altijd naar het lichtknopje lopen of zelf googelen hoeveel graden het vandaag wordt.
Jo Ferguson is na tien jaar huwelijk gescheiden van haar jeugdliefde Simon en wordt daardoor dakloos in het overvolle en extreem dure Londen. Haar BFF Tabitha biedt haar een luxe logeerkamer aan in een goede deel van Camden voor een schijntje. Op haar drieëndertigste bezit freelance journalist Jo niets terwijl haar voormalig studiegenootje geld heeft voor een chique flat, vaak in het buitenland is voor haar werk en een rijke verloofde heeft. Aangezien Tabitha nauwelijks thuis is, woont Jo in feite alleen in de flat. Ook zijn er nauwelijks buren. De enige persoon met wie Tabitha regelmatig contact heeft, is Paul, ook wel Cars genoemd, de dakloze die ze vaak een kop koffie of soep brengt.
Maar woont Jo werkelijk alleen? Tabitha’s verloofde is een tech-liefhebber en laat Jo’s ex-man zes of zeven Assistenten installeren in de flat. ‘Soms geloof ik dat ik domweg gezelschap mis. Wat misschien één reden is waarom ik – verrassend genoeg – die Digitale Butlers wel mag. De Assistenten. Soms speel ik voor de gein wat spelletjes met de apparaten om eens een stem te horen die niet de mijne is.’ Pag 9.
De belangrijkste assistent is Elektra, zij staat in de woonkamer. ‘Elektra. Ze praat tegen me. Zonder dat ze daartoe is aangespoord. “Ik weet wat jij hebt gedaan,” zegt ze. […] “Ik ken jouw geheim.” ’ Jo schrikt zich kapot en vanaf dat moment weet ze niet meer wat echt is en wat niet. Als lezer weet jij dat ook niet. Wat het verhaal interessanter maakt, is dat haar vader schizofreen was en zelfmoord pleegde. Dus de vraag is nu: Lijdt Jo aan schizofrenie, het kan tenslotte genetisch erfelijk zijn, of heeft Elektra het echt op haar voorzien?
Wat mij verbaast, is dat het grote geheim van Jo redelijk snel onthuld lijkt te worden. Hoe blijft deze psychologische thriller dan nog spannend? Meesterlijk weet Tremayne toch mijn aandacht te houden, de spanningsboog bleef extreem hoog. De assistent vond ik geen vlot lezend boek, eigenlijk eerder pittig om te lezen, maar wel erg spannend. Ik kon het boek vanaf dat moment echt niet meer wegleggen.
Ik had zo mijn eigen theorieën over Elektra en haar acties. Ik geloof (nog) niet in extreem slimme en sluwe kunstmatige intelligentie met een eigen willetje, dus moest het wel een persoon zijn. Maar wie? Als je denkt dat het al spannend was dat Elektra Jo’s geheim kende, dan is de rest van het verhaal echt mindblowing bruut. Een staande ovatie voor de fantasie van Tremayne en zijn vermogen dat geloofwaardig te pennen. De climax is onverwachts, onvoorzien en liet me wel met wat vragen achter. En verdrietig. En stil…
Ik vind het moeilijk dit boek te beoordelen. Het verhaal was echt spannend. Je leeft met Jo mee, je wordt samen gek, maar ik vond Jo niet honderd procent sympathiek. Redelijk oppervlakkig en afgunstig op iedereen die een beter leven had. Ik vond het ook jammer dat de andere personages niet tot nauwelijks werden verdiept. Het verhaal wordt grotendeels vanuit Jo verteld. Ook vond ik de schrijfstijl van Tremayne niet helemaal naar mijn smaak. Ik vond het spannend, maar ook moeilijk te lezen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
