Dit boek verdient alle aandacht
[Recensie] ‘Ibon Martín is de erfgenaam van Henning Mankell’, siert als tekst de omslag van het boek.
Het lijkt mij als geboren Bask in Donostia (bij ons beter bekend als San Sebastian) niet gemakkelijk om met een Zweeds auteur te worden vergeleken. Ibon schreef hoofdzakelijk reisverhalen en dat is goed te merken aan de sfeertapijten die hij over de pagina’s uitrolt. Kleurrijk, van hoge kwaliteit en met veel oog voor detail zijn de kernwoorden die passen bij zijn schrijfstijl. Een wonderschone wandeling door zijn Baskenland. Hij is trots op zijn land en op zijn volk. En ook zijn personages die lukraak over het landschap worden verdeeld, zijn chauvinistisch en veelal nieuwsgieriger naar ieders geografische achtergrond dan naar hun mening en motieven.
Het verhaal gaat over een machinist die met de trein zijn eigen vrouw doodrijdt. En zo schokkend begint het verhaal. Er wordt een speciaal onderzoekscalamiteitenteam gevormd omdat de vrouw van de machinist een bekende radiopresentatrice is. Vervolgens ontstaat een kat en muisspel tussen dader en politie waarbij er veel zaken uit het verleden aan het licht komen.
Het plot lijkt als frequent thrillerlezer flinterdun en gemakkelijk te doorgronden. Niets is minder waar. De auteur neemt je bij de neus en komt uiteindelijk met een onverwachte ontknoping die de zaak oplost en ruimte laat voor een vervolg met hetzelfde onderzoeksteam.
Met ruim vijfhonderd pagina’s is er genoeg te lezen. En te beleven. Net als bij de Scandinavische thrillerschrijvers heeft Ibon veel oog voor landschap en karakteropbouw. Hierdoor weet je uiteindelijk zoveel over ieder personage dat je kunt vaststellen of ze sympathie verdienen of niet.
Opvallend is het personage van Leire Altuna. Zij wordt gepresenteerd als auteur van thrillers. Wanneer ik aan het eind van het boek google of zij echt auteur is, word ik verrast. Ibon Martín schreef naast reisverhalen ook al een viertal korte thrillerverhalen waarin Leire Altuna als auteur de hoofdrol speelt. Een mooi eerbetoon aan haar in zijn eerste volwaardige thriller die in tientallen landen in vertaling is verschenen.
Dit boek verdient alle aandacht en toont een complexe thriller in een bovenal schitterende omgeving. In veel gevallen heb ik de uitgesponnen geografische beschrijvingen kunnen voorzien van visuele beelden door te googelen op de locatie. Zo bezocht ik pittoreske dorpjes, toeristische attracties en oogstrelende gekleurde bossen in Oma en op locaties waar Game of Thrones werd opgenomen door HBO. En daarmee gaat de vergelijking met David Attenborough net zo goed op als die met de creator van Wallander.
Wallander in De dans van de tulpen heet Ane Cestero en is als leider van het onderzoeksteam geen alles doorgrondende superheld. Zij is bovenal mens met haar eigen talenten en tekortkomingen. Er is tevens volop ruimte voor emotie en vertwijfeling die levensecht en poëtisch wordt verwoord.
‘Het is niet voor niets dat tranen smaken naar de zee’
De auteur heeft gekozen voor een grote bijdrage van de vrouwen in het onderzoeksteam. Mannen zijn gezagsondermijnend of jagen op de aandacht van de vrouwen. En dat versterkt de kracht van de vrouwen binnen het team. Deze onderlinge tango leidt tot een extra dimensie in dit boek. Ane Cestero is drummer in een band en de vele muzikale verwijzingen zijn voor mij als muziekliefhebber een extra cadeautje
Al met al heb ik genoten van mijn reis door Baskenland. En van de vele avonturen die ik heb beleefd. Naast lovende woorden voor dit magnifieke verhaal de kanttekening dat de vertaler hier en daar woorden foutief heeft gespeld, zoals bijvoorbeeld burgermeester en regelement.
Ik geef vier sterren aan De Dans van de Tulpen.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
