Wedden om een dierentuin?
[Recensie] Ken je sjeik Boul-Boul al? Hij is de hoofdrolspeler in dit grappig/serieuze boek. Sjeik is hij, en hij zou best eens de rijkste man ter wereld kunnen zijn, dankzij het plezierige bezit van een oliebron. Hij woont in een pompeus paleis vol pracht en praal. Sinds zijn geboorte is hij al reddeloos verwend. Zoals we weten is dat niet erg goed voor de karaktervorming, zodat hij nu een dikke, ontevreden man is die alles wat hij ziet, ook meteen wil hebben hebben hebben!
Zijn dochters Narous en Six en zijn vrouw, model Yasmin praten vaak met elkaar over hem. Ze vinden dat de sjeik niet erg sociaal is. En vooral dat hij eens moet ophouden met die hebzucht. Hij heeft immers alles al?
Wát wil je??
Maar daar hebben ze het mis. Hij komt op een dag vertellen dat er nog één ding is dat hij wil: een dierentuin. Dat vindt moeder Yasmin belachelijk. Maar hij wil het toch. Oké, zegt ze, en wedt met hem dat als hij honderd dagen als een gewoon mens kan leven, hij die dierentuin mag kopen. Boul-Boul gaat akkoord, en dus vertrekken ze naar Londen, Engeland:
“Het nieuwe huis is ‘klein’ maar gezellig. Het heeft drie verdiepingen, een kelder en een zolder. Op de begane grond is een knusse huiskamer met uitzicht op straat en een open keuken eraan vast. Boven zijn de slaapkamers en de badkamer en op de zolder hangt een schommel, net als in de kamer van Six. In de kelder staat de voorraadkast.”
Zal Sjeik Boul-Boul het volhouden om 100 dagen als een gewoon mens te leven? Die vraag houdt het boek op de been. Het is een leuk verhaal dat tot de verbeelding spreekt: iemand die alles kan kopen waar hij zin in heeft, maar zich voor een weddenschap moet beheersen.
De meisjes Narous en Six zijn ook goed gecast. Ze werken als een soort extern geweten voor hun ontspoorde vader. Hun boosheid als hij weer iets belachelijks heeft gedaan, is goed neergezet. Gelukkig kunnen ze ook goed de zonnige kant van hun bestaan relativeren. Dat geldt iets minder voor de sjeiks vrouw Yasmin. Zij is dan ook degene die hem confronteert met zijn prinsjesgedrag.
De dialogen klinken levensecht, passen goed bij de respectievelijke leeftijd. De situatie is realistisch neergezet. Het kan zonder moeite verfilmd worden. De weddenschap zelf tenslotte is een prima aanjager om het verhaal spannend te houden. Zelfbeheersing voor een tot op het bot verwende sjeik? Dat moet bijna wel verkeerd aflopen.
Over dat einde zijn we gesloten als een mossel – lees het boek maar. En geniet van de strijd tussen de leepheid van de dames en de dommige capriolen van de sjeik.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow. Ook verschenen op Nico’s recensies.
