Het verhaal kon me niet bekoren
[Recensie] De Dysasters is het eerste deel uit een vierdelige serie waarbij er volgend jaar ook een Graphic Novel van zal verschijnen. In dit boek kom je daar dan ook al aardig wat artwork van tegen. Tsja, wat zal ik hier verder eens over vertellen… Ik denk dat de schrijvers zich met dit boek geen betere titel hadden kunnen toewijzen, want het slaat op aardig wat punten de plank zó volledig mis.
Ik had behoorlijk hoge verwachtingen bij dit boek, tenslotte heeft dit schrijversduo, bestaande uit moeder en dochter, de 12-delige intens populaire boekenreeks Het huis van de nacht op hun naam staan. De kaft is werkelijk prachtig, die lokt je echt om het boek te willen lezen, maar dan begin je met lezen en dan valt het verhaal aardig tegen. Ik betrapte mezelf er vooral in het begin nogal vaak op dat ik de vraag: “Wat ben ik in vredesnaam aan het lezen?”, maar bleef stellen. Het concept van dit boek is absoluut leuk verzonnen en dat maakte me ook heel erg nieuwgierig naar dit boek, want ik hou van zulke verhalen. Maar met alleen een leuk concept ben je er natuurlijk nog niet, de uitwerking ervan liet namelijk nogal wat te wensen over. Er wordt vrij veel gerefereerd naar personages uit Star Wars, Avengers en DC Comics, dat is prima natuurlijk als je dat af en toe doet, maar het hele boek door? Dat kwam op mij nogal goedkoop en erg makkelijk over. Dat hadden ze beter wat minder kunnen doen. Ook wordt er aardig veel in gescholden en geschreeuwd naar elkaar en dan de oeverloze onzinnige discussies die er worden gehouden, vooral de eerste 75 bladzijdes van het boek tussen Foster en Tate. Dit kwam zo kinderachtig over en totaal niet als de twee intelligente achttienjarigen die ze zouden moeten voorstellen.
Het artwork in dit boek is dan, op een paar tekeningen na die de plank nogal mis sloegen, wel weer erg gaaf gedaan en leuk bedacht om eraan toe te voegen. Maar ondanks dat het concept leuk verzonnen is, de cover werkelijk prachtig is, het artwork best erg gaaf is en het boek uiteindelijk echt wel beter wordt qua verhaallijn kan ik hier nou niet echt enthousiast over worden. En dat is zo jammer, want dit schrijversduo kan echt goed schrijven, dat hebben ze menigmaal al bewezen en ook aan de vertaling kan het niet liggen want ik heb al van verschillende mensen vernomen dat de originele Engelstalige variant nog veel erger blijkt te zijn met vage scheldwoorden en dergelijke.
P.C. en Kristin Cast kunnen echt velen malen beter dan wat ze met dit eerste deel hebben neergezet. Ik hoop dan ook dat ze zich in de volgende delen meer rust gunnen om het verhaal neer te zetten en zich meer op een aantal aandachtspunten zullen richten om zo het verhaal beter over te laten komen, het kwam namelijk erg haastig geschreven over, het leek niet echt af. De personages waren niet echt goed uitgediept en dat is jammer want hierdoor kun je niet echt een band met ze opbouwen, iets wat je toch heel graag wilt als lezer zijnde. Vooral omdat de personages best interessant lijken, dan wil je toch meer over ze weten en met ze mee kunnen voelen. Het zou zo fijn zijn als ze ze wat volwassener zouden laten overkomen en er meer feeling in zouden leggen.
Het is gewoon zonde, want wat ik eerder zei, het concept is echt leuk en het verhaal werd later ook echt een stuk beter dan die eerste 75 á 100 bladzijdes maar toch net niet helemaal. Ik heb het boek dan ook met gemengde gevoelens gelezen, aan de ene kant trok het me aan en wou ik het ook echt uitlezen omdat ik wou weten hoe het verder zou gaan, maar aan de andere kant vielen al die ‘net niet’ punten behoorlijk op, wat me dan weer het gevoel gaf dat ik het totaalplaatje nogal vond tegenvallen. Ik ben toch wel heel erg benieuwd naar het tweede deel en wil die dan ook echt graag lezen en ik hou ook gewoon de hoop dat het alleen maar beter kan worden, maar bij dit boek kan ik niet verder komen dan een 2 ½ ster. Hopelijk zijn de andere delen een heel stuk beter.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
