Een verhaal dat je zonder er veel bij na te denken lekker weg kan lezen
[Recensie] De echomoorden vertelt je het verhaal van Harper McClain, een succesvolle verslaggeefster in Savannah. Harper heeft geen prettig verleden. Haar moeder werd vermoord toen ze twaalf jaar was. De echte moordenaar van haar moeder is nooit gevonden, dit is iets wat Harper haar hele leven al denkt en zegt. En dan begint het er op te lijken dat ze hier best wel eens gelijk in zou kunnen krijgen.
“Haar hart begon op een bekende manier te bonzen. Ze had iets met moorden.
Sommige mensen noemden het een obsessie. Maar ze had haar redenen.
Redenen waar ze niet graag over praatte.”
Vijftien jaar na de brute moord op Harper haar moeder wordt er een moord gepleegd op een vrouw. Zij wordt gevonden in haar keuken door haar twaalfjarige dochtertje. Harper is de journaliste die verslag doet van het verschrikkelijke gebeuren. Maar dan krijgt ze de schrik van haar leven, want alles van de moord tot aan de plaats delict is exact hetzelfde als toen… het lijkt wel een kopie te zijn van de moord op haar eigen moeder. En ook op deze plaats delict wordt niets van DNA, vingerafdrukken of wat dan ook dat nodig is om de dader te kunnen identificeren gevonden. Harper besluit haar vermoeden te delen, maar ze krijgt gewoon geen antwoorden. Hierdoor besluit ze dan ook uiteindelijk zelf op onderzoek uit te gaan, ze bijt zich volledig vast in deze zaak. De moord wordt zowat een obsessie voor haar wat zowel haar privé als haar werkleven op het spel zet. Ze is vastbesloten de moordenaar te vinden. Zal het haar na zoveel jaar dan eindelijk gaan lukken?
“Maar hoe kan het dan dat de plaatsen delict zo veel op elkaar lijken?’ vroeg ze en ze kon het bijna niet meer stoppen. ‘Meent u nou echt dat dat toeval is? Dat die twee vrouwen toevallig naakt waren en op dezelfde manier werden vermoord in dezelfde ruimte, volgens dezelfde werkwijze?”
Dit verhaal was niet helemaal wat ik ervan verwacht had, jammer genoeg. Het is niet dat dit boek slecht is, want dat is het zeker niet. Maar ik miste de snelheid en echte spanning. Pas tegen het eind van het boek kwam dit wat meer opzetten. Ik heb er dan ook lang over gedaan om dit boek uit te lezen. Hoeveel keren ik het ook aan de kant legde om het na een tijdje weer op te pakken, het raakte me gewoon niet genoeg. Het is absoluut een verhaal dat je zonder er veel bij na te denken lekker weg kan lezen. Maar ik verwacht bij een spannend verhaal toch echt meer dan dat. Ik wil dat ‘puntje op mijn stoel zitten van de spanning’-gevoel ervaren als ik een thriller lees. En al helemaal als het ook vergeleken wordt met de boeken van Tess Gerritsen, wat in mijn ogen echt absoluut niet te vergelijken is met elkaar. Ik had ook al behoorlijk snel door welke kant het verhaal op ging en wat me te wachten stond. Natuurlijk kan dit bij een boek af en toe ontzettend lekker zijn, maar niet bij een thriller.
Een thriller voor op vakantie voor aan het strand, of zoals ik al eerder zei, eentje waar je niet al te veel bij na hoeft te denken, ja daar zou deze perfect voor zijn. Jammer genoeg heeft het verhaal me verder niet echt kunnen pakken, hopelijk doen volgende delen dat wel. Ik had namelijk wel begrepen dat de Harper McClain serie, Christi Daugherty haar eerste boeken voor volwassenen zijn, dus misschien is het gewoon even een kwestie van wennen. Dat kan natuurlijk ook. Al met al geef ik dit boek 2,5 sterren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
