Enigszins voorspelbare thriller die lekker weg leest
“Drie mannen hielden van haar. Nu is ze dood.”
[Recensie] In Voor het te laat is neemt Christi Daugherty je als lezer opnieuw mee in de wereld van de misdaadjournaliste Harper McClain. Dit is het tweede deel in de Harper McClain serie. Het eerste deel had ik al eerder gelezen, De echomoorden dit vond ik persoonlijk ietwat tegenvallen dus was dan ook heel benieuwd of het deze keer anders zou zijn voor me.
“Misschien is het iemand die iets van je moet en je onder vier ogen wil zien. Hoe het ook zit, dat zijn de ergsten.’ Hij boog zich naar voren en begon schroeven uit te draaien waarmee de sloten vastzaten. ‘Want tegen een stalker begin je niets.”
In een zeer welgestelde wijk in Savannah wordt een dode vrouw aangetroffen, vermoord. Harper hoort hier zoals altijd verslag van te doen voor de krant waarvoor zij werkt, echter loopt dat toch wat anders dan normaal. De vermoorde vrouw blijkt een bekende te zijn voor haar. Naomi werkte in de stamkroeg van Harper. Ze studeerde rechten en zag zichzelf al de hele wereld verbeteren. Dit liep echter heel anders af als zij vermoordt wordt terug gevonden. Maar wie heeft dit in vredesnaam op zijn of haar geweten? Wie kon haar zoiets aandoen?
Er is geen getuige te vinden, maar al rap zijn er wel drie verschillende verdachten, zoals de eigenaar van het café waar zij werkte, haar vriendje en haar ex. De meest voorkomende vragen toch wel in een moordzaak; wie van hen heeft dit gedaan, of hebben ze er überhaupt wel iets mee te maken? Niet alleen de politie duikt vol in de zaak, maar ook Harper besluit dat ze het tot op de bodem zal gaan uitzoeken. Want gerechtigheid staat voor Naomi hoog in het vaandel en gerechtigheid zal er komen als het aan haar ligt.
Tijdens haar zoektocht gebeuren er al snel allerlei vreemde dingen rondom Harpers persoon zelf. Zo is er vorig jaar al eens ingebroken bij haar waardoor ze de sloten heeft laten vervangen, maar dit lijkt opnieuw het geval te zijn. De dader neemt alleen niets mee, wat het alleen maar vreemder maakt. Steeds meer en meer vreemde en verdachte dingen gebeuren rondom Harper, tot ook zij zichzelf steeds minder veilig begint te voelen en de hulp van Luke weer in haar leven accepteert. Hoe moeilijk dat ook voor haar is, want de vorige keer zijn ze allerminst leuk uit elkaar gegaan. In de tussentijd heeft hij al een andere vriendin, waar zij nog altijd op hem wacht. Ondertussen beweren de drie verdachten alle drie zielsveel van Naomi gehouden te hebben. Maar daar trapt Harper niet zomaar in, want als iemand weet dat liefde de meest gehaaide en gevaarlijke moordenaars maakt dan is zij het wel.
“Zulke goede vrienden, ‘zei Harper, hem onderbrekend,’ dat ze de politie vertelde en ik citeer: “Ik denk dat hij me op een dag te pakken neemt.” Met zulke vrienden had ze geen vijanden meer nodig.”
Voor het te laat is heeft me absoluut verrast. Dit boek vond ik toch echt een stuk beter dan Echomoorden. Wel vond ik dat zoals wel vaker bij thrillers de voorspelbaarheid van bepaalde dingen erg makkelijk. Maar goed ik heb nou eenmaal al een hele hoop thrillers gelezen in mijn leven, dus dat krijg je op den duur toch al meer en meer. Christi haar schrijfstijl is zeker boeiend en zorgt ervoor dat je rap in het verhaal zit. Buiten het gevecht om haar artikelen in de krant te krijgen, iets wat voor elke journalist natuurlijk erg belangrijk is, vecht Harper ook veel op het persoonlijke vlak. Haar liefde voor Luke en haar verleden maken het zeker niet makkelijk. En dan ook nog met wat er nu op haar afkomt erbij, maakt het allemaal nog veel lastiger voor haar.
Toch heb ik absoluut meer respect voor Harper gekregen. In het eerste deel bleef dat voor mij toch flink achter. Waarom? Tja, soms ligt het ene boek je nou eenmaal beter dan het andere toch? Maar in dit boek leerde ik haar veel beter kennen en ook van meerdere kanten, waardoor ze gelijk een stuk interessanter werd voor me. Ze begon zich al meer als persoon te vormen in plaats van alleen een hoofdpersonage en dat vond ik erg fijn. Het verhaal heeft een juiste dosis spanning en weet je goed in zijn greep te houden. Maar wat ik al eerder aangaf, het bleef voor mij toch wel wat voorspelbaar en dat vond ik dan wel weer jammer. Maar dat neemt absoluut niet weg dat dit zeer zeker een goed verhaal is en heerlijk om lekker mee op de bank te kruipen met een warme kop thee.
“Weet je, Harper,’ zei Daltrey onverwacht vriendelijk, ‘op een gegeven moment ga je beseffen dat jij niet verantwoordelijk bent voor iedereen wie iets aangedaan wordt in deze stad.”
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
