Een zeer boeiend boek!
[Recensie] Linden is een Frans/Amerikaanse fotograaf die overal ter wereld voor opdrachten wordt gevraagd. Op een vrijdag in januari vliegt hij naar het regenachtige Parijs om daar zijn zus Tilia en zijn ouders Paul en Lauren Malegarde te ontmoeten. Met zijn viertjes, zonder aanhang, gaan ze de zeventigste verjaardag van Paul vieren en het veertigjarig huwelijksjubileum van Paul en Lauren. De familie ziet elkaar niet vaak, Linden woont in San Francisco, Tilia in Londen en Paul en Lauren op het landgoed Vénozan in het zuiden van Frankrijk.
Het regent echter al dagen in Parijs, de grond is verzadigd en de Seine kan het vele water niet meer aan. Lauren is de organisator van de familiereünie en heeft vele activiteiten gepland in Parijs. Een voor een vallen die activiteiten letterlijk in het water.
Niet alleen het wassende water in Parijs maar ook de plotseling verslechterende gezondheid van Paul maken dat de familiereünie op een drama lijkt uit te lopen. Paul wordt getroffen door een beroerte en wordt vervoerd naar het ziekenhuis in de buurt. Het blijft maar regenen, de Seine treedt buiten zijn oevers, de eerste wijken worden ontruimd.
Linden pendelt op en neer tussen het ziekenhuis en het hotel waar zijn moeder en zus verblijven. In dat hotel wordt het duidelijk dat in de familie Malegarde weinig gepraat wordt. Dat komt deels door vader Paul, een befaamd bomenkenner die meer met zijn bomen communiceert dan met zijn familie. Maar ook Lauren, Tilia en Linden, kunnen er wat van. Door de ontstane noodsituatie komen ze nader tot elkaar en krijgen ze begrip voor elkaar.
Het blijft nog steeds regenen in Parijs, een gedeelte van de stad staat intussen onder water en ook het ziekenhuis waar Paul ligt, wordt door het water bedreigd. Een spannende evacuatie volgt die Paul gelukkig goed doorstaat. Het wordt tijd dat Linden zijn grote geheim aan zijn vader gaat vertellen…
Tatiana de Rosnay kan als geen ander een verhaal binnen een verhaal vertellen. De wateroverlast in en rondom Parijs is al een drama op zich. In eerste instantie regent het alleen maar, Parijs is grijs en grauw, de bewoners verlangen naar de zon. Maar er blijkt veel meer aan de hand te zijn, de bodem is verzadigd, door de ontbossing komt die verzadiging eerder dan verwacht. Ook is er op risicovolle plaatsen gebouwd en laat het vele beton onder de grond in Parijs ook geen water door. De Seine neemt langzaam maar zeker de regie in Parijs over.
De familie Malegarde maakt eenzelfde ontwikkeling door. In eerste instantie lijkt er niets bijzonders aan de hand te zijn met hen. Elk familielid heeft het gewoon druk, ze wonen bovendien ver uit elkaar. Het lijkt niet zo vreemd te zijn dat ze elkaar in Parijs moeten treffen om bij elkaar te zijn. Met de verslechterende situatie in Parijs, lijkt ook de gezondheidssituatie van vader Paul te verslechteren. Een schitterende analogie die de auteur goed uitwerkt.
Het verhaal wordt verteld vanuit het oogpunt van Linden, een goede keuze van de auteur. Linden is fotograaf, vanuit zijn professie wil hij ook de catastrofe in Parijs van dichtbij meemaken en vastleggen. Door zijn camera houdt hij automatisch afstand. Dat doet hij ook in zijn familie, hij fotografeert hen vaak, dat zijn ze gewend. Later in het verhaal vergeet hij zijn camera, een prachtige ontwikkeling. Een dikke vijf sterren voor een boek dat mij zo boeide dat ik het in een dag uitgelezen heb!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
