Twee levens als inzet
[Recensie] Wat een verhaal. Jef Dekker werkt op een klein advocatenkantoor en wordt uitgekozen om ’s lands grootste misdadiger juridisch bij te staan in ‘het strafproces van het jaar’, waar de media van smult. Eva, de vrouw van Jef, is zwanger en door de pretentieuze opdracht van haar man behoorlijk aan haar lot overgelaten. Wat niet helpt is dat het stel kort daarvoor is verhuisd van Amsterdam naar een nieuwbouwwijk in Lelystad.
Eva kent niemand, is eenzaam en is enorm blij met alle aandacht van overbuurvrouw Ellen. Wanneer hun dochtertje Lilly is geboren neemt Ellen de rol van kraamhulp met liefde op zich. Wanneer Jef eindelijk het belang van zijn gezin inziet en er een weekendje alleen met zijn vrouw Eva tussenuit gaat, slaat de ellende toe. Bij thuiskomst zijn zowel Ellen als Lilly spoorloos verdwenen. Wie is Ellen? Wie is haar man Stefan? Wat is er met Jef aan de hand? Waarom doet de recherche niets? Waar is Lilly?
Internationale faam
Karin Thomas heette voor dit boek Karin Hazendonk. En erna heet ze ook weer gewoon Karin Hazendonk. Dat is namelijk haar echte naam. Karin (1961) werkt als boekhouder, is groot hondenliefhebber en is daarnaast dol op lezen en schrijven. Zij schreef meerdere succesvolle thrillers en dit is haar eerste voor Hamley Books. Deze nieuwe start zorgde voor een nieuwe naam, die ook voor internationale faam zou kunnen gaan zorgen.
De plicht wordt vanuit twee ik-perspectieven verteld. Eva is als wanhopige moeder de meest voorkomende en Herman Hobbema, de verdachte in de grote strafzaak, is de andere ik-persoon. Hij vertelt vanuit het eerste perspectief over zijn eigen jeugdjaren, voornamelijk aan het begin van het verhaal. De criminele verdachte roept, niet alleen door de letter H, een vergelijking met Willem Holleeder op. Twee verhaallijnen vanuit het ik-perspectief vergroten de betrokkenheid en het voorstellingsvermogen bij de lezer. Een kwalitatief lastige maar uiterst rendabele en respectabele keuze.
Karin waagt zich met haar verhaallijnen in vele milieus en situaties die jargon, detailkennis en vakkennis vereisen. Nergens komt zij ongeloofwaardig over. Er zitten talloze onverwachte wendingen en verrassingen in het geheel waardoor je simpelweg blijft lezen.
Met ruim vierhonderdvijftig bladzijden heeft Karin ogenschijnlijk ook afgerekend met de standaard lengte van een thriller. De meeste thrillers halen de driehonderd pagina’s niet, door streng reduceer en knipwerk, waarmee vaak ook de kracht van het geduld uit het verhaal is verdwenen. De Plicht is met aandacht geschreven en heeft zijn kracht volledig weten te behouden. Geen opengebleven verhaallijnen en geen afgeraffeld slotdeel maar een sluitstuk om U tegen te zeggen.
Waar ik wel last van had, was dat ik mijzelf betrapte op speed-lezen. Ken je dat? Dat het zo spannend wordt dat je sneller wilt weten hoe het verder gaat, dan dat je technisch gezien kunt lezen. Dan struikel je over je eigen leesvermogen. Daarmee heb ik ongetwijfeld nog meer moois over het hoofd gezien, omwille van de hunker naar het verdere verloop.
De Plicht roept en vraagt om meer psychologische thrillers van Karin Thomas. Niets staat die internationale doorbraak nu nog in de weg. De Plicht lees je volledig vrijwillig en zonder opgelegde druk. Het boek laat je niet meer los, zodra je het hebt opgepakt. Je blijft gefascineerd lezen en wordt aan alle kanten verrast en de verkeerde kant op gestuurd. Een ingenieuze set aan verhaallijnen en doodlopende weggetjes zijn samengesmeed tot een complexe routebeschrijving waarmee je weet te verdwalen in het psychologische landschap dat de auteur heeft gecreëerd. Leesplicht voor iedere liefhebber van thrillers.
—
Eerder verschenen op Boekencast
