[Recensie] Het is januari. Naast dat januari een saaie maand is zonder feest- en vrije dagen, is het ook weer tijd voor de weegschaal. Normaal heb ik last van kerstkilo’s, maar met alle coronamaatregelen was december niet echt een gezellige ‘eet-maand’ met familie en vrienden. Geen spontane lunches, high teas om het jaar af te sluiten, uitgebreide koffiebreaks met iets lekkers erbij en zeer zeker geen vijfgangenkerstmaaltijden met de familie. En toch was het eerste weegmoment van 2021 even schrikken, gillen en jammeren. De hele buurt kon mee genieten van het snikken en ongeloof dat er was.
Weegmoment
De beruchte coronakilo’s! Heel herkenbaar voor de meeste van jullie. Je zou denken dat nu de horeca dicht is, je als vanzelf gewicht zou moeten kwijtraken. Maar doordat we zoveel mogelijk thuis moeten werken, mis ik routine en discipline. Ik kan de hele dag dooreten (én vooral snoepen) van verveling. De lunchwandeling sla ik regelmatig over, omdat het ‘te koud’ is, alleen lopen saai is, of omdat ik bang ben dat ik onderweg hoge nood krijg en ik nergens terecht kan. De angst is toch dat voordat ik mijn broekje omhoog heb getrokken, ik op internet te bewonderen ben! Wat dat betreft, hebben mannen het toch makkelijker.
En toen was daar Nicolaas Klei’s De slankwandelaar, van omfietswijn naar stappenteller. De titel intrigeert me. We hebben allemaal een guilty pleasure waarvoor je even weer terug naar de winkel gaat of gerust een omweg maakt, al regent het pijpenstelen. Een stappenteller hebben we tegenwoordig standaard op de smartphone en ik gebruik de mijne ook echt. Wandelen is goedkoop, is voor de meesten wel te doen en we kunnen toch niet naar de sportschool. Dus laat ik het een kans geven.
Stappen
De weergoden zijn het niet eens met mijn keuze: van de week begon het na 3.000 stappen keihard te hagelen, gisteren regende het en vandaag ook. Toch ben ik eventjes buiten geweest. Wel dicht in de buurt, ik had geen zin om natgeregend thuis te komen. Na ruim 2.000 stappen had ik het wel gehad met de horizontale regen onder de paraplu en heb ik het afgebroken doel van starten met 5.000 stappen gecompenseerd met een half uur droog en warm fietsen op de hometrainer.
Voor Klei begint de reis als een knoopje van zijn overhemd wordt gelanceerd. Hij is een connaisseur op het gebied van wijn. Hij schrijft wekelijkse columns hierover in het Algemeen Dagblad en de Elsevier. Bovendien kennen wijnliefhebbers hem misschien ook wel van de ‘Supermarktwijngids’ waarvan hij al 11 edities heeft geproduceerd. Bovendien heeft hij andere boekjes over wijn geschreven. Duidelijk moge zijn dat dit heerschap wel een zwak heeft voor goede wijn. Met wijn associeer ik ook bourgondisch eten, kaasplateaus en heel veel calorieën. De slankwandelaar is een dun boekje, aantrekkelijk door de vele illustraties in kleur. De inhoudsopgave is al een feest om te lezen, hoewel ik me wel afvraag waarom een hoofdstuk ‘Ongesteld tijdens gym’ heet…
Het eerste wat opvalt is de nogal bloemrijke taal van Klei. Ik vind het nogal pretentieus, maar wel passend bij een vinoloog. Woorden als embonpoint, zwaarwichtigheid en verordonneren lijken goed bij de auteur te passen, maar ik moest het eerste woord wel opzoeken. Wat mij verbaasde was dat al in 1964 discussies waren over hoeveel stappen je moest lopen voor een goede gezondheid.
Fit blijven
‘Gelukkig volgt dan de opwekkende bewering dat een halfuur per dag beweging al genoeg is om ons van het kostbare ziekbed weg te houden. Een halfuur per dag, dat haal je al ijsberend tussen aanrecht en fornuis, en dan komt daar nog omfietsen bij richting wijnhandel, groenten juwelier en slachtveekunstenaar. In 1964 verkondigde Yoshiro Hatano echter dat er elke dag minstens 10.000 stappen, zo’n anderhalf uur, gelopen moest worden om kwiek en fit op honderdjarige leeftijd het gapend graf te bereiken.’ Pag. 10.
Hatano had toen al een stappenteller ontwikkeld. Da Vinci was er nog zo’n 4 eeuwen eerder bij met een odometer. (betekenis is o.a. afstandsmeter of schredenteller www.encyclo.nl/begrip/odometer) Het gedrag dat Klei beschrijft over ‘stiekeme stappers’ is erg herkenbaar. Als je geen zin meer hebt om de wandeling af te maken, kijk je op de stappenteller en voel je je gedwongen die 743 stappen meer te maken om je doel te halen. Of ga je thuis voor de buis op de plaats lopen tot je je een echte kampioen voelt. Totdat je beseft hoe weinig calorieën je hebt weggewandeld. ‘[…], want 10.000 stappen zijn qua calorieën het negatief van een ons bonbons, maar gelukkig is daar zoals bij bijna alles ook een zonzijde aan te ontdekken.
[…], ontdekken we dat het genot niet te vinden is in het kroegje aan de horizon, maar in de wandeling. […] En wie wandelt, beleeft meer.’ Pag. 16-17.
Naast illustraties zijn er ook wetenschappelijke feiten in het boek te vinden die het belang van wandelen benadrukken. Ik had er toch iets meer van verwacht. Ik dacht dat De slankwandelaar een soort gids zou zijn, een (dieet)boek zoals dat in januari in het gros uitkomt. Het was wel een fijn boekje om te lezen, maar meer als een vriendelijk tussendoortje. Klei vertelt het verhaal als een soort anekdote, zoals die ook op verjaardagen wordt verteld. Heb je motivatie nodig en een soort schriftelijke drilsergeant, dan moet je dit boek overslaan. Wel is het leuk om het te lezen als je al aan het wandelen bent geslagen en een soort bevestiging nodig hebt waarom je goed bezig bent. Ik geef dit boek voor het amusante verhaal 2½ sterren. Op naar de 10.000 stappen!
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
