De ontknoping is onverwacht en verrassend
[Recensie] Iedereen in haar naaste (en verre) omgeving kent Emmelie Arents als het muzikale meisje met het boek in haar hand. Sinds haar prille jeugd is de echte wereld ondergeschikt aan wat haar fantasie haar te bieden heeft. Naast schrijven maakt Emmelie ook lid uit van de band Solitude Within en werkt ze parttime in Brussel. De woestijndief is haar tweede boek, vorig jaar verscheen Het hart van de adelaar.
Taran en Amir zijn tweelingbroers, ze wonen met hun vader in Arteda, een regio in het land Saradan. ‘Saradan was geen arm land, maar Arteda was een regio die halsstarrig werd gemeden. Niet alleen vanwege de armoede, ook vanwege Gifoog die zijn intrede had gemaakt en de harten van de bevolking in een greep van angst hield.’ De echte naam van Gifoog was Yassin Ralec, hij is een sanji, een magiër. Taran kan stelen als de beste en dat heeft Yassin geweten. Taran heeft een flesje met een geheimzinnige drank van Yassin gestolen. Hij hoopt het op de magiërsmarkt in Iskir voor veel geld te kunnen verkopen. Hij moet daarbij erg oppassen want gewone mensen mogen zich niet op die magiërsmarkt begeven, het is verboden terrein voor hen. Een overtreding die zwaar gestraft zal worden. De jonge sanji Rayan helpt hem om het flesje te verpatsen. Helemaal gelukkig met het geld én een boek voor Amir, gaat Taran terug naar huis. Maar zijn geluk duurt niet lang. De mannen van Yassin komen onverwacht op bezoek om hem te arresteren. Omdat Taran op dat moment boven is, wordt Amir gearresteerd, hij neemt de schuld op zich en wordt afgevoerd naar de gevangenis. Taran weet te ontsnappen aan de moordenaarshanden van de mannen van Yassin en vlucht naar Iskir.
Amir krijgt in de gevangenis het aanbod om onder zijn straf uit te komen door deelname aan het Labyrint, een jaarlijkse wedstrijd onder de vijf hassani (magiërs) van De Raad, die elk twee deelnemers mogen afvaardigen. De winnaar van het Labyrint hoeft zijn straf niet uit te zitten, krijgt een groot geldbedrag én mag worden opgeleid tot sanji. Amir mag uitkomen voor San Darius. Voor Amir komt dat goed uit want hij is op zoek naar de waarheid over de dood van hun moeder. Ook zij had schuld bekend voor een van de overtredingen van Taran en ook zij kreeg daardoor de optie tot deelnemen aan het Labyrint. En hoewel het Labyrint veilig zou zijn voor de deelnemers, had zij het niet overleefd. Niemand wist precies wat er gebeurd was, waaraan hun moeder gestorven was, ze was ‘gewoon’ ziek geworden.
Een spannend verhaal ontspint zich, de ene keer is Taran de verteller, de ander keer Amir. Later vertellen Rayan en Sahir, de broer van Yassin, een stuk van de geschiedenis. Zowel Taran als Amir beleven allerlei avonturen, worden soms geholpen maar vaker tegengewerkt, door de magie van de hassani. Emmelie Arents is er in haar tweede boek weer in geslaagd om een ingewikkeld plot tot leven te laten komen. Haar hoofdrolspelers, Taran en Amir, zijn mensen van vlees en bloed, hun emoties worden goed beschreven. Het schuldgevoel van Taran spat bijna van de bladzijdes af. Beiden worden verliefd en ook die meisjes zijn niet volmaakt, integendeel zelfs. Het boek verveelt nergens, de ontknoping is onverwacht en verrassend en laat ruimte over voor een vervolg. Vier sterren voor een mooie young adult overgoten met een fantasy-sausje.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
