Hartverwarmende verbondenheid
[Recensie] Dit leven is van jou speelt zich af in Parijs in een welstellende buurt. Het gaat over de vriendschap tussen Martin en Célestine. Hij is achttien jaar en gaat nog naar school. Zij is oud en dakloos. Hij is een introvert, zij roept en scheldt naar iedereen die voorbijkomt. Initieel hebben ze beiden vooroordelen. Toch laat hun ontmoeting geen van beiden los. Er is iets wat hen naar elkaar toe brengt. Martin zoekt de bedelaarster regelmatig op want hij wil haar graag beter leren kennen. Zij vindt het raar dat zo’n jonge knul interesse toont voor haar en haar leven maar ze geniet van zijn aandacht. Ze raken op elkaar gesteld en ontdekken een gedeelde passie, de literatuur.
Het gure weer tijdens de strenge winter wordt Célestine echter teveel. Ze belandt in het ziekenhuis. Voor ze doodgaat wil ze Martin graag bedanken voor zijn affectie en hulp. Ze doet dit op een wel heel speciale manier.
Verbondenheid
Tijdens het eerste deel ligt de focus op de vriendschap. Het is hartverwarmend om de verbondenheid tussen die twee te zien groeien. Het duurt even voordat ze met een open, onbevooroordeelde blik naar elkaar kunnen kijken. Het effect op hun persoonlijkheid is fascinerend. Martin raakt helemaal in de ban van Célestine en terwijl hij haar probeert te doorgronden wordt hij geconfronteerd met zijn eigen verleden. Tijdens het tweede deel ligt de focus op Martin. Hij worstelt met zichzelf en het gemis van zijn moeder belemmert hem om te genieten van het leven. Célestine ligt dan al in het ziekenhuis maar in zijn gedachten is ze bij hem. Zij is zijn motivator. Ze geeft hem hoop en dat is net wat hij nodig heeft. Uiteindelijk neemt hij het heft in eigen handen. Hij vertrekt halsoverkop samen met zijn beste vriend naar Marokko. Daar wil hij voorgoed komaf maken met zijn oude gekwelde ik. Hij is ervan overtuigd dat hij daar een aantal onduidelijkheden over zijn familie kan ophelderen. Pas daarna kan hij gelukkig worden en genieten van de mooie dingen in het leven.
Moederlijk
Martin is volwassen voor zijn leeftijd. Hij weet al veel over het leven. Het is geen filosofisch boek maar er zitten meerdere levenslessen in. Het gaat over loslaten en leren leven. Iets wat ongelofelijk moeilijk is, maar zo essentieel om gelukkig te kunnen zijn. Beide personages helpen elkaar in de zoektocht naar die (be)rust(ing). Célestine speelt hierin een moederlijke rol terwijl het jeugdig enthousiasme van Martin net hetgeen is dat zij nodig heeft. Deze wederzijdse positieve invloed maakt het verhaal zo mooi en intens.
Het gaf een boost aan mijn eigen geloof in de goedheid van de mens. Ik besef dat ik eerder zou reageren zoals Martin zijn omgeving dan zoals Martin. Het is immers zoveel gemakkelijker om het leed van een onbekende niet te zien dan om er zelf iets aan of tegen te doen.
Vriendschap
Er is één iets waar ik in eerste instantie wat ontgoocheld over was. De manier waarop Célestine Martin wil ‘bedanken’ voor zijn vriendschap en goede zorgen was een tikkeltje te bijzonder. Tot dat punt was het verhaal realistisch, het zou zich zo kunnen afspelen in het heden. Het ‘echte’ vervaagde en het werd voor mij teveel hocus pocus. Eens ik terug een behoorlijk stuk verder gelezen had, ebde dat gevoel weer weg. Het is uiteindelijk een verhaal en daar mag gerust wat fantasie in zitten. Tegen het einde stoorde het mij allang niet meer. Achteraf gezien zijn het misschien zelfs deze elementen die het verhaal zo speciaal maken.
Het verhaal leest als een trein. Het is niet spannend, maar toch wou ik weten hoe het verder ging. De ontknoping was verrassend. Ik ging zo op in de hoopvolle gedachten van Martin dat ik een compleet ander einde voor ogen had. Het echte slot was gelukkig minstens even mooi. Ik heb het boek met een diepe zucht en een tevreden glimlach dichtgeklapt. De warmte bleef nog even nazinderen.
—
Eerder verschenen op Boekensite Gent
