Kunst is een manier om een spoor achter te laten in de geschiedenis
“Ik herinner me je, fluistert de duisternis, bijna vriendelijk, alsof hij niet degene is die haar heeft vervloekt.”
[Recensie] Toen Saskia Het onzichtbare leven van Addie LaRue in de aanbiedingsfolder van uitgeverij Meulenhoff Boekerij zag staan, was haar nieuwsgierigheid meteen gewekt. Een prachtige cover en boeiende korte inhoud.
“Een leven dat niemand zich kan herinneren. Een verhaal dat je nooit zult vergeten.”
De auteur, V.E. Schwab, scoorde al mooie recensies met haar trilogie Schemering, waarvan ook de filmrechten reeds verkocht zijn. Saskia haar recensieboek is even onderweg geweest, en ondertussen zag zij al die lovende woorden en sterrenbeoordelingen al verschijnen. Haar verwachtingen waren dus zeer hoog!
Het verhaal van Addie, Adeline, begint in 1714 in Villon-sur-Sarthe, Frankrijk. Omdat ze niet wil trouwen loopt ze weg en sluit ze een deal met ‘de duisternis’. Ze geeft hem haar ziel in ruil voor vrijheid en onsterfelijkheid.
“Ze wil naar de mensen kijken en de kunst overal om haar heen zien, het eten proeven en de dingen ontdekken waar ze nog niet eerder van heeft gehoord.”
Maar de duisternis, een soort van God, heeft er voor gezorgd dat Addie door iedereen direct wordt vergeten, alsof ze niet bestaat. Niemand herinnert haar als ze uit het zicht is verdwenen. Een reis van driehonderd jaar brengt Addie naar Parijs, Fécamp, Venetië, Londen, Chicago… De eerste maanden en jaren zijn heel zwaar, Addie verkoopt zelfs haar lichaam om aan geld te geraken. Later wordt ze meer bedreven in het voordeel halen uit het vergeten worden. Bijzondere ontmoetingen en boeiende kennismakingen met kunst en literatuur, maar telkens ook weer de eenzaamheid omdat ze vergeten wordt… behalve door de duisternis. Tussen hen is er een bijzondere kracht, een fascinerende relatie tussen aantrekken en afstoten gedurende het hele verhaal.
Tenslotte belandt Addie in New York. Daar ontmoet ze in een boekenwinkel Henry, Henry die zich Addie wél herinnert. Waarom kan hij dat wel? Welke gevolgen heeft dat voor beiden?
Heden en verleden wisselen elkaar voortdurend af. Elk hoofdstuk begint met een beschrijving van een kunstwerk dat symbool staat voor de verdere gebeurtenissen. Kunst is een manier om een spoor achter te laten in de geschiedenis, dit wordt mooi verwerkt in het boek!
Ondanks de mooie vormgeving en het interessante verhaal, was Saskia toch teleurgesteld. Misschien waren haar verwachtingen te hoog? In het begin heeft ze echt genoten van de beschrijvingen en de gevoelswereld van Addie. De mooie vertelstijl beviel haar wel, ze was echt wel nieuwsgierig naar meer. Maar naar haar gevoel werd het verhaal al snel eentonig, een beetje saai zelfs. Schwab valt telkens weer in de herhaling met de beschrijving van de ontmoetingen met het duister, beschrijving van het vriendengroepje van Henry waar Addie telkens onzichtbaar voor blijft, de ring,…
De vertelstijl hield haar niet geboeid. Saskia voelde, spijtig genoeg, geen connectie met de personages. Ze raakten haar niet. Zo had ze bijvoorbeeld graag meer gelezen over de kanteling binnen de relatie tussen Addie en het duister, die vond zij wel fascinerend! En over Mefisto, ook een mooie inbreng die niet verder werd uitgewerkt. Alles bleef voor Saskia te oppervlakkig, te herhalend. Het einde was wel mooi bedacht, maar ook daar werd zij niet geraakt. Korter, krachtiger… want inhoudelijk is het verhaal wel goed.
Ook Peter likte zijn vingers af bij de aankondiging van een nieuwe V.E. Schwab. Na het lezen van de trilogie ‘De kleuren van …’ (de Schaduwtrilogie) waren zijn verwachtingen hooggespannen. In korte tijd heeft deze Amerikaanse jonge auteur zijn hart gestolen door haar talent om verhaal en karakter hand in hand geleidelijk aan te laten ontwikkelen.
Vervolgens bleek het uiterlijk van Het onzichtbare leven van Addie LaRue een extra bonus. Uitgeverij Meulenhoff Boekerij heeft er faam mee opgebouwd om haar fantasy-titels in gebonden gelimiteerde versies uit te brengen en die zien er stuk voor stuk uit als om door een ringetje te halen. Zo ook deze. Tijdens het lezen heeft Peter de losse omslag verwijderd en genoten van het 3D draadmodel van een kat op de hardcoveromslag, die grote gelijkenis vertoont met zijn eigen kater.
De titel van het boek is geen publiekstrekker, aldus Peter. Te lang en te vaag. Qua samenvatting van het verhaal onderschrijft hij de samenvatting van Saskia. En moet Peter toegeven dat hij zijn best moest doen om het boek uit te lezen. Het gebrek aan vernieuwende gebeurtenissen en het lage tempo braken hem op. Daarnaast heeft het continu heen en weer springen in de tijd geen enkele meerwaarde. Flashbacks en Flashforwards zijn als een föhn in een hotel, ze leveren doorgaans direct een extra ster op. Maar in dit verhaal is het naast nutteloos ook nog eens verwarrend irritant.
Het werken met kunstwerken bij ieder van de zeven delen waaruit dit verhaal bestaat, geven het geheel weer een kwaliteit boost. Je waant je als een museumbezoeker in de geschiedenis die ruim driehonderd jaar beslaat. De uitwerking is dan weer minder. De bestorming van de Bastille en de beide Wereldoorlogen vormen de Franse decors in dit verhaal en die liggen als keuze wel erg voor de hand.
Door Addie haar pact met de duivel heeft ze een aantal talenten verloren. Ze heeft niet meer de mogelijkheid haar invloed te nemen op de wereld. Spulletjes die zij stukmaakt, worden weer heel. Dingen die ze in bezit krijgt, gaan weer terug naar hun eigenaar en schrijven en tekenen kan Addie evenmin. Een fantasievol bedacht idee waar haar mogelijkheden en onmogelijkheden buitengewoon inconsequent worden toegepast in het verhaal. Het lijkt of het passend gemaakt is op de gebeurtenissen en dit maakt het geheel gekunsteld en los van iedere vorm van logica.
V.E. Schwab bezit een benijdenswaardige fantasie en kan mooie verhalen vertellen. Peter stoorde zich aan het lage verteltempo, de nutteloze flashbacks en flashforwards en de inconsequentie in de vaardigheden van Addie.
Peter komt niet verder dan twee sterren die voornamelijk worden gegeven voor de prachtige vormgeving van het boek. Saskia geeft graag 3,5 sterren aan Het onzichtbare leven van Addie Larue.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
