Een goede Judith Visser
[Duorecensie] Jeannie: De cover krijgt een 8, gelukkig vraag je me het na het lezen omdat me de relatie met de veer anders volledig ontgaan was. Nu lijkt de cover echt op de jonge Annabel te slaan met de veer waarvan zij dacht dat het een veer van een uil was.
Patrice: Een jong meisje dat een veer voor haar gezicht houdt. Na het lezen van het verhaal weet je om wie het gaat en wat de betekenis hiervan is. Daarbij is het gewoon een hele mooie, eenvoudige uitstraling en spreekt het boek aan in de schappen. Een dikke 8.
Patrice: Moeder Annabel en zoon David zijn altijd met z’n tweetjes geweest. Het huwelijk met Davids vader bleek niet voorbestemd en dus bleven moeder en zoon samen over. Door de jaren heen is er een intense band tussen de twee ontstaan, elkaar loslaten hebben ze eigenlijk nooit gedaan, ze zijn een eenheid. Zelfs nadat David ging trouwen en in een andere stad ging wonen. Een aantal jaren geleden is bij Annabel kanker geconstateerd en is ze daarvoor onder behandeling. Het lijkt er zelfs op dat de ziekte onder controle is. Totdat ze in februari 2012 het desastreuze nieuws krijgen te horen dat ze is uitbehandeld, zomaar ineens. In Nederland kunnen ze schijnbaar niets meer voor haar doen. De prognose is somber, in plaats van jaren is er nu sprake van seizoenen, de klap komt hard aan. Na de eerste schok herpakken zowel David als Annabel zich en weigeren zich neer te leggen bij dit oordeel en zoeken elders advies en behandeling. Dat vinden ze vervolgens in België, in Leuven om precies te zijn. De artsen daar hebben nog wel wat mogelijkheden en dat is voldoende om moeder en zoon volledig op te laden en er voor te gaan. Het zal een zware tijd gaan worden maar ze zien beiden de mogelijkheden op genezing en gaan vol goede moed het heftige traject in, niet wetende wat hen staat te wachten en wat het uiteindelijke resultaat zal zijn.
Jeannie: Judith Visser heeft al veel thrillers geschreven maar met In seizoenen slaat ze een veelbelovende nieuwe weg in. Annabel Wismar heeft al enkele jaren kanker die echter goed behandelbaar leek. Weliswaar was de ziekte een aantal keren teruggekomen maar er leek geen reden tot grote bezorgdheid, totdat.. Totdat er bij een vervolgonderzoek een vernietigende conclusie volgt: de kanker is terug, heeft zich verspreid en Annabel is uitbehandeld, ze moet hooguit in seizoenen gaan denken. Annabel en haar zoon David zijn even lamgeslagen maar worden meteen daarna strijdlustig, leggen zich niet neer bij de diagnose en gaan naar Leuven voor een second opinion en later ook behandeling. David besluit er op zijn manier voor Annabel dag en nacht te zijn.
Patrice: Hun band intensiveert nog meer en David kan zich alleen nog maar op zijn moeder focussen, alles er omheen lijkt een waas te zijn, niets is belangrijker dan de genezing van zijn moeder. Wanneer blijkt dat de behandeling toch niet zo gaat als gehoopt moeten ze weer hun verwachtingen bijstellen. Annabel is alleen maar bezig met David, ze maakt zich zorgen want hoe moet haar zoon zich gaan redden straks? En David vestigt alles op de genezing van zijn moeder, een andere optie is er voor hem gewoon niet. Toch hebben beiden ook hun eigen momenten, gaan ze ieder op een andere manier om met de situatie. Verbazingwekkend genoeg zoeken ze hun troost in het verleden, ieder om een totaal andere reden.
Jeannie: David besluit er op zijn manier voor Annabel dag en nacht te zijn. Hij verkast naar haar huis, laat zijn vrouw en hun huwelijk achter zich. Hij sluit zich emotioneel af, een patroon wat hij al eerder in zijn leven volgde. De focus ligt op het herstel van zijn moeder Annabel, voor minder wil hij niet gaan ook al blijkt al snel dat het geen haalbare kaart is: David wil het niet horen en er zeker niet naar handelen. Hij maakt van zijn leven een steeds grotere puinhoop, maakt verkeerde en risicovolle keuzes en lijkt op een grote catastrofe af te stevenen.
Patrice: Zowel David als Annabel blikken terug op hun verleden. Annabel doet dat om alles een beetje draaglijker te maken, om weg te dromen bij herinneringen aan de hand van haar jeugddagboek. David echter droomt over het uitkomen van zijn ultieme wens. Iets waar hij al jaren mee bezig is en maar niet kan loslaten. Wanneer de werkelijkheid ineens heel dicht zijn wens benadert neemt hij irrationele beslissingen, doet hij domme dingen, riskeert hij het om behoorlijk tegen de lamp te lopen. En hoe legt ie dat z’n zieke moeder uit? Totaal uit balans en gedreven door een wanhopig verlangen naar vroegere tijden beleven beiden hun eigen verhaal.
Jeannie: Moeder Annabel intussen verwerkt haar ziekte op haar eigen manier. Voor haar zoon blijft ze sterk, voor hem wil ze beter worden. Voor zichzelf maakt ze andere keuzes, trekt zich terug in het verleden, herleest haar dagboek, dat biedt haar troost. In haar dromen vlucht ze naar de gezinsvakanties uit haar kinderjaren, daar vindt ze troost en geborgenheid. David kan op een gegeven moment zijn kop niet meer in het zand steken en moet aanvaarden dat Annabel dood gaat. Dan laat hij zich van een andere kant zien en begeleidt hij Annabel op haar weerzien met haar eerste grote liefde: Ronnie.
Beoordeling
Patrice: In seizoenen is een prachtig verhaal dat laat zien wat een vernietigende ziekte met iemand kan doen, welke impact dat heeft. Niet alleen de patiënt maar ook andere betrokkenen raken uit balans en gaan ieder op een eigen manier met een dergelijk rampscenario om. Het is vaak zo dat degene die ziek is zorgt voor relativeren en troost naar de anderen toe. Ook Annabel is een grote steun voor David, dit terwijl ze zo ziek is. Moeder en zoon delen veel maar om elkaar te ontzien belasten ze elkaar niet met alle gedachtes en zorgen, heel begrijpelijk natuurlijk. Maar Annabel is een sterke vrouw, ze kan dit laatste stuk van haar leven, het laatste dat ze als moeder kan doen ook nog wel. De vraag is alleen of David zijn deel ook aankan?
Jeannie: een (h)eerlijk boek waarin emotie niet geschuwd wordt (dat kan ook niet met zo’n thema) maar waarin juist het omgaan met tegenslag en hoe anders mensen daarmee om kunnen gaan prima belicht wordt. David roept niet veel sympathie op, de keuzes die hij maakt zijn onvolwassen en impulsief. Hij is vastgelopen in zijn werk, gevlucht in een huwelijk wat hem niet echt gelukkig maakt en nu moet hij ook zijn moeder nog gaan missen.
Patrice: Judith Visser heeft met dit boek een verpletterend verhaal geschreven, op meerdere manieren. Het boek is niet alleen maar ellende en chemokuren. Nee, het bevat zowel een lach als een traan. Het verhaal van David is ronduit intrigerend want hij is alles behalve stabiel te noemen. En dat heeft niet alleen met deze situatie te maken. Annabel probeert wel voor hem te zorgen maar hij is een volwassen man en zal ook zijn eigen keuzes moeten maken en daarvan de consequenties moeten dragen. Iets wat met vallen en opstaan zal gaan want de rollen zijn nu omgedraaid, David moet voor zijn moeder zorgen en doet dat vol overgave. Annabel zoekt haar troost op een totaal andere manier en daar lees je een stuk Judith terug. De voorliefde voor de natuur, de Veluwe en de eekhoorn van haar moeder. Heel subtiel maar wel herkenbaar. Het zijn de kleine dingen in het leven die het zo bijzonder maken, dat is na het lezen van dit boek wel heel nadrukkelijk het gevoel dat achterblijft.
Jeannie: Annabel probeert tegen beter weten in om de kanker met alle mogelijke middelen te bestrijden, vooral om haar zoon te beschermen. Zij moet hem toch los laten en dan blijkt dat David toch meer ruggengraat heeft dan verwacht. Ik heb ervan genoten maar moest af en toe ook een traantje laten. Dankjewel dat ik mee mocht lezen.
Patrice: Soms komt er een boek op je pad dat op je lijf geschreven lijkt. Met het boek ‘In seizoenen’ van Judith Visser blijkt dat dus echt te kunnen. Dat feit maakt het lezen en recenseren van dit boek extra beladen maar het moedigt ook aan tot relativeren en hoop. Hoe raar dat laatste misschien ook lijkt nadat je het boek hebt gelezen. Het indringende verhaal van moeder Annabel en haar zoon David zal niet alleen veel indruk maken op de lezers maar ook troost bieden aan degenen die in een gelijksoortige situatie zitten. Het verhaal is geïnspireerd op wat Judith zelf heeft meegemaakt toen haar moeder ernstig ziek werd. Deze roman is zowel confronterend als verbluffend mooi.
Patrice: Judith heeft een verhaal geschreven waar ze trots op mag zijn. Het raakt, intrigeert en confronteert. Ze heeft een hele prettige schrijfstijl, een totaal andere dan in haar voorgaande boeken. Een volgende roman is zeer wenselijk.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
