Burenruzie loopt uit de hand
[Recensie] Micke en Bianca Andersson verhuizen van het drukke Stockholm naar een rustige buurt in het zuiden van Zweden. In het begin gaat alles goed, tot er plots kleine ergernissen opduiken. En die worden steeds groter. Wanneer Bianca op een dag wordt aangereden en zwaargewond in het ziekenhuis belandt, lijkt het in eerste instantie om een ongeluk te gaan. Maar de twijfel groeit. Was het dan toch geen ongeval?
Met Goede buren heeft Mattias Edvardsson een spannend verhaal neergezet. Hoewel het verhaal wordt weggezet als een literaire thriller, zit het qua spanning eerder tussen een thriller en roman in. Het is het tweede boek dat werd vertaald naar het Nederlands. Net als in Een heel gewoon gezin speelt ook in Goede buren familie en het gezin een belangrijke rol.
Het verhaal draait hoofdzakelijk rond de vraag of de aanrijding van Bianca expres is gebeurd of gewoon een ongeluk was? Het antwoord daarop komt pas helemaal op het einde. Via flashbacks wordt er teruggegaan naar de periode voor de aanrijding. Deze start op het moment dat Micke, Bianca en de twee kinderen naar het woonerf verhuizen. Zo krijg je een heel goed zicht op de situatie met de buren, en hoe alles geleidelijk aan evolueert. Deze flashbacks worden afgewisseld met hoofstukken in het heden, dus na het ongeval van Bianca. Tot uiteindelijk de waarheid aan het licht komt.
Binnen deze twee tijdsperiodes zijn er meerdere verhaallijnen, en deze worden verteld vanuit het standpunt van Micke (Michael), Jacqueline en haar zoon Fabian. Dit gebeurt telkens via het ik-perspectief, wat maakt dat het verhaal veel directer overkomt en dat je je als lezer beter kunt inleven in de personages en de situatie. Alles komt erg realistisch over, zowel de situatie rond het ongeval als de hele geschiedenis vooraf. Ik stelde mij in ieder geval de vraag hoe ik zou reageren in hun situatie. En dit zowel uit deze van Micke en Bianca als deze van Jacqueline.
De plot zit uitstekend in elkaar, en wordt door middel van de flashbacks gestaag opgebouwd. Via meerdere kleine cliffhangers en plottwisten kom je uiteindelijk op het einde te weten hoe de vork in de steel zit. Geen supergrote verrassing, ik zag hem eigenlijk al aankomen, maar niettemin is alles goed uitgewerkt. Het is ook geen verhaal die overloopt van spanning, ondanks de schuldvraag die eigenlijk het hele verhaal bovenaan staat. De spanning en de stimulans om door te lezen moet het vooral hebben van de interactie tussen de personages. Hun onderlinge dialogen zijn heel intrigerend, waarbij de onderlinge spanning vaak te snijden is. Iedereen heeft namelijk wel iets te verbergen.
De personages zijn vrij goed neergezet, maar missen toch wel wat diepgang. Diegene die mij het meest interesseren en raken zijn Jacqueline en Fabian. Dit zijn de buren van Micke en Bianca, en worden door de andere buren als vreemd beschouwd. Jacqueline is een heel mooie vrouw, die Micke wel zou zien zitten. Ze is alleenstaande moeder van een zoon en is verslaafd aan alcohol. Fabian is een slimme jongen, maar er scheelt iets met hem. Echter zonder dat er een diagnose is vastgesteld. Hij heeft geen vrienden, maar wanneer zijn buurman Micke, die leerkracht is op zijn school, voor hem opkomt, krijgt hij een goede band met hem.
Mattias Edvardsson heeft een aangename en duidelijke schrijfstijl. Dit maakt dat het verhaal heel vlot leest. Met de korte hoofdstukken erbij zorgt dit voor extra vaart in het verhaal. Daarnaast merk je ook duidelijk dat Mattias zich erg richt op het familie thema, waardoor je duidelijk ziet dat hij zelf familie erg belangrijk vindt. Daarom is het extra verbazingwekkend dat geen enkel personage echt sympathie opriep bij mij. Stille waters diepe gronden is een spreekwoord dat dit boek echt wel kenmerkt.
Goede buren heeft mij een paar leuke leesavonden bezorgd. Hoewel het geheel best nog wat spannender mocht zijn voor mij, bleef ik wel de hele tijd geboeid verder lezen. Het intrigeerde mij hoe de hele burenproblematiek zo uit de hand heeft kunnen lopen, en door de steeds wisselende perspectieven zat de snelheid goed in het verhaal. Hier en daar nog wat verborgen geheimen, en vooral: een kwestie van de schone schijn op houden. Eerder interessante dan goede buren.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren.
