een geweldige setting
[Recensie] Kate is spoedeisende-hulparts en gaat voor een jaar werken op een onderzoeksstation op Antarctica. Kate heeft dit besluit genomen nadat ze een auto-ongeluk heeft gehad. Het station was met spoed op zoek naar een nieuwe arts. De vorige is namelijk bij een klimongeluk om het leven gekomen. Na een korte en intensieve training in Genève laat Kate zich een jaar lang ‘opsluiten’ op een plek waar onheil heel dichtbij is. Wanneer op Antarctica de winter aanbreekt en er maandenlang geen daglicht meer is, vallen er twee doden. En er is niemand die de groep hulp kan bieden.
Het boek begint met een heleboel informatie over het poolstation United Nations Antarctica, afgekort UNA, de mensen die daar werken en over Kate. Al snel wordt duidelijk dat Kate een ongeluk heeft gehad dat haar leven heeft veranderd. Over dat ongeluk wordt heel lang geheimzinnig gedaan, wat in mijn ogen niet nodig was geweest. Met een beetje logisch nadenken weet je al wat er precies is gebeurd en waarom het voor Kate zo’n tragedie is.
Na het lezen van de eerste hoofdstukken heb je al zoveel informatie gehad over alles en iedereen dat je het gevoel kan krijgen dat je al een heel boek hebt gelezen. Het is een beetje teveel van het goede. De informatie had makkelijk gespreid kunnen worden over het hele boek.
Elk hoofdstuk is een dag. Het eerste hoofdstuk is 12 februari, het laatste 12 juli. Je weet dus gelijk al dat het boek niet net zo lang als het verblijf van Kate duurt. Sommige dagen zijn verdeeld over meerdere hoofdstukken. Op die dagen gebeurt dan ook veel meer dan op de dagen die maar één hoofdstuk hebben, wat natuurlijk best logisch is, je hebt nou eenmaal dagen waarop je meer te doen hebt dan op andere dagen.
Ook worden er dagen overgeslagen, wat af en toe oploopt tot een aantal weken. Er zitten dus een soort van gaten in het verhaal. Daar is echter tijdens het lezen niets van te merken. Ondanks dat er dus een aantal weken mist, heb je dat niet door. Er wordt niet kort verteld wat er in die weken wel of niet is gebeurd, dus eigenlijk had het verhaal net zo goed gewoon verder kunnen gaan bij de volgende dag.
Haughton gebruikt vaak dezelfde woorden. Ik heb heel vaak ‘staccato’, ‘façade’ en ‘plotseling’ voorbij zien komen. Maar zo zijn er nog veel meer voorbeelden van bewoordingen die heel veel gebruikt worden waar makkelijk een synoniem voor gevonden had kunnen worden.
Daarnaast zitten er ook best wat tegenstrijdigheden in. Als voorbeeld: een aantal mensen besluit om een toren te beklimmen om van het uitzicht te genieten. Kate geeft voor vertrek aan dat ze geen last heeft van hoogtevrees. Maar wanneer ze bij de toren aankomt, krijgt ze een hoogtevreesaanval. Die aanval klopt niet met wat ze eerder beweerde.
De schrijfstijl van Haughton is zeer prettig. Het leest vlot, ze gebruikt geen moeilijke woorden, er zitten veel dialogen in het verhaal en ze heeft korte en duidelijke zinnen geschreven. Tevens is de gekozen setting heel origineel en Haughton maakt daar ook goed gebruik van. Ondanks dat Antarctica een uitgestrekt eiland is, krijg je als lezer toch een beetje last van claustrofobie tijdens het lezen.
Het duurt wel lang voordat de eerste dode valt. Pas na 190 pagina’s (het boek heeft er 365) wordt ‘eindelijk’ de eerste gevonden. Wat mij betreft had dat eerder mogen gebeuren omdat daarna het verhaal echt vaart maakt en de spanning om te snijden wordt. Er zitten 12 mensen in het poolstation en een daarvan is een moordenaar. De tijdelijke bewoners kunnen geen kant op en voor iedereen is er het risico dat zij de volgende zullen zijn. Haughton had meer gebruik kunnen maken van deze spanning als de dode eerder zou vallen.
Alle tegenvallers in dit boek maakt Haughton goed met het plot. Die is namelijk ontzettend sterk. Het is zo onverwacht dat ik het gevoel krijg dat de schrijfster het zelf niet eens zag aankomen. Ook is het heel goed uitgewerkt en krijg je antwoord op al je vragen. Alle plussen en minnen bij elkaar opgeteld kom ik uit op 3,5 voor Het donker.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
