Aangenaam vertoeven in dit museum van vergankelijkheid
[Recensie] Ochtend met een flinke bak koffie. Het journaal opengeslagen op mijn laptop, ja, ik ben modern, tussen opstaan en ontwaken. De koppen, ik scan ze zo snel als mijn hersenen het toestaan.
Alles oud, een verleden tijd gebracht in snelle moderniteit. Hier en daar pak ik een zin op, zomaar ergens uit het midden van een tekst, tot aan de volgende headline. Oud nieuws en sepia achtergronden, een lang geleden achtergelaten werkelijkheid. In hapklare brokken schotelt De Paris zijn persoonlijke werkelijkheid voor. De lezer is gewaarschuwd, dit boek, dit Journaal van de weemoed van Didi de Paris leest men niet op de traditionele manier. Niet van omslag tot aan achterflap, maar zoals een krant gelezen wordt: “Hee, dit is een interessante kop, laat ik het artikel maar eens lezen”.
En daarmee is men gevangen, gaat op in andere werelden. Vergane werelden in dit geval want hier wordt geen krant gelezen, neen, hier bezoekt men een museum. Men dwaalt door de geschiedenis van Dichtertje (zoals De Paris zichzelf in dit boek noemt), langs marmeren beelden, langs verschoten schilderijen. Doorheen wereldgebeurtenissen, door de schrijver beleefd. Geen pretenties, een vrolijke olijke manier van schrijven gidst de lezer verder naar de uitgang. En dan plotseling zoemt het in de broekzak: de telefoon meldt leven, leven in de tegenwoordige tijd. Het is zo modern als wat, dit alles hier, alles is snel, alles wervelt en kietelt des lezers denkvermogen. Wie hier leest gaat onvermijdelijk mee, mee op reis door tijd, door ruimte. Wie dit leest zal de nachtelijke hemel vol gele lachebekjes zien, en zal deze emoticons bij elk hoofdstuk willen plaatsten. Want het is aangenaam vertoeven in dit museum van vergankelijkheid, van oude mensen en de dingen die voorbij gingen.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow
