Saaie thriller overtuigt niet
[Recensie] In hechtenis beslaat ruim 430 pagina’s en is opgedeeld in vier delen. Deel 1 begint in de gevangenis. Tabitha Hardy is opgepakt op verdenking van de moord op buurman Stuart Rees, haar voormalige wiskundeleraar én verkrachter en misbruiker. Ze is na jaren afwezigheid terug komen wonen in het kleine dorp Okeham. Okeham is een gesloten gemeenschap en de depressieve Tabitha maakt er geen vrienden. Ze wordt als een buitenstaander behandeld en nauwelijks getolereerd. Enkele weken na haar terugkomst wordt Rees vermoord in haar schuur gevonden. Ze gedraagt zich schuldig en weet niet te verklaren hoe Rees in haar schuur terecht is gekomen. Het seksuele misbruik dat plaatsvond toen ze vijftien was, heeft ze altijd en ook nu weer geheim gehouden. Wat natuurlijk in dit geval het perfecte motief is. Motief, gelegenheid en middelen: alles wijst naar de extreem verwarde en einzelgänger Tabitha.
Zo’n anderhalve maand later wordt haar een advocaat toegewezen. Een vrouw van middelbare leeftijd die Tabitha aanraadt schuld te bekennen en het seksueel misbruik als verzachtende omstandigheid te benoemen. Tabitha weet niet meer wat zij die dag heeft gedaan, en of ze überhaupt onschuldig is, maar moet de waarheid weten. Zij ontslaat haar advocate en besluit zelf haar verdediging te voeren. Dit is één van de redenen waarom ik Tabitha niet kon uitstaan. Als ik van moord beschuldigd werd en minimaal 15 jaar de cel in zou moeten, én niets van een procesvoering wist, zou ik de best mogelijke advocaat inhuren. Ze gedraagt zich naïef en dom, eist rechten en is opvliegend. Allemaal eigenschappen die je erg duur kunnen komen te staan in de gevangenis.
Wat volgt, is een ontzettend saaie eerste helft van het verhaal. Tabitha probeert een zaak op te zetten, getuigen te verhoren en bewijsvoering te vergaren. Tabitha is zo ongeveer de minst likeable persoon die ik ooit in een boek ben tegengekomen en het kon me echt niets schelen of ze nou schuldig of onschuldig in de gevangenis zat. Ik kon helemaal niet met haar meeleven.
Pas toen ik (letterlijk) halverwege het boek was, werd het eindelijk spannend met deel 2. Daar werd het verhaal beter en las het vlot weg. Een Britse rechtszaal is mij redelijk onbekend, de beschrijving van French hielp niet, maar dankzij een aflevering van Midsomer Murders kon ik me een beeld van de zaal vormen. Het gaf me een claustrofobisch gevoel. Vanaf dat moment kon ik me een beetje identificeren met Tabitha. Maar over het algemeen wilde ik persoonlijk de celdeur achter haar afsluiten en de sleutel weggooien. Ondanks deze heftige gevoelens voor de hoofdpersoon, had ik meer plezier in het lezen van dit verhaal gekregen. Het werd spannender en mijn interesse groeide.
Wellicht onbedoeld is de rechtszaak met meer humor beschreven en moet je soms lachen om Tabitha en heb je medelijden met de rechter die de boel in goede banen moet leiden. De vraag of Tabitha schuldig was of niet, vond ik op een gegeven moment niet meer relevant. Het ging om de geestelijke groei van Tabitha. Door haar verleden had ze zich een toekomst ontzegd. Ze moest beseffen dat vervelende dingen gebeuren, dat ze het slachtoffer was en dat ze recht had op geluk.
Ik heb met een positiever gevoel het boek dichtgeslagen. Helaas ben ik geen fan geworden van Nicci French. Als ik in de gelegenheid ben, zal ik wel een boek van hun hand lezen, maar ik ren nu niet richting boekenwinkel voor het volgende verhaal.
De schrijfstijl is goed, maar vreselijk saai. Gelukkig redden delen 2, 3 en 4 het verhaal. De overige personages worden niet uitgewerkt. Jammer, want ik vond bijvoorbeeld Michaela erg leuk en intelligent. Ondanks haar tijd in de gevangenis, was zij niet verbitterd. Ze hielp Tabitha belangeloos en zonder haar was Tabitha nergens. Michaela verdient wel een verhaal waarin zij de hoofdrol heeft.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
