Prachtige proza over het leven, de liefde, de dood en de herinnering
‘Ik lig niet wakker van de dood’, schrijft Bernard Dewulf in Jaargetijden, ‘wel van de volgende dag.’
Drie weken voor zijn plotse en onverwachte dood in december 2021, stuurde Bernard Dewulf aan zijn uitgever het manuscript van wat zijn laatste boek zou blijken te zijn.
In dit boek ‘Jaargetijden’ blijft hij, net als in het met de Libris Literatuur Prijs bekroonde ‘Kleine dagen’ en net als in ‘Late dagen’, dicht bij huis.
Opnieuw neemt Dewulf ons mee naar de intieme wereld rondom zijn eettafel, stamtafel en bureau, en geeft hij het ogenschijnlijk onopvallende de volle aandacht. De schrijver is ouder geworden, de kinderen gaan het huis uit, de nachten zijn vaak lang en slapeloos.
Dewulf probeert zich tot dit alles te verhouden en kijkt in deze bundel vaak terug op vroeger, maar even zo vaak vooruit; in Jaargetijden is de dood nooit ver weg. Dit alles maakt het afsluitende deel in de ‘Dagenreeks’ tot een melancholisch, verstild en poëtisch boek waarin Dewulf opnieuw laat zien dat hij over een uniek talent beschikte: er zijn maar weinig schrijvers die het doodgewone zo op kunnen schrijven dat het weer als nieuw wordt.
(bron info: Uitgeverij Atlas Contact)
Herinnering
Bernard Dewulf kijkt terug op zijn leven, zijn werk en zijn relaties. Hij denkt aan zijn jeugd, zijn ouders, zijn vrouw, zijn twee kinderen en zijn vrienden. Hij denkt ook aan zijn werk als schrijver, en aan de boeken die hij heeft geschreven.
Jaargetijden is een prachtig geschreven boek in vier delen over het leven, de liefde, de dood en vooral: de herinnering.
Dewulf schrijft met veel gevoel en inlevingsvermogen en hij weet de lezer mee te nemen in zijn gedachten en gevoelens. Hij was een gretige schrijver die kunst en literatuur tot zijn persoonlijk bezit wilde maken, om aan te hechten, zonder het afstotende te negeren.
“Maar altijd komt er wel een moment dat iedereen weg is, opnieuw verdwenen naar zichzelf, al rustend onder het laken, tot de dagelijkse geliefden toe, en ik overblijf met mezelf. Aan de trouwe keukentafel bijvoorbeeld.
Toen heb ik zo diep mogelijk nagedacht. Ik wilde het eindelijk weleens weten: Hoe vals, hoe bescheiden of hoe hoogmoedig, hoe nederig of hoe hovaardig ben ik?
Kortom, wie denk ik eigenlijk dat ik ben?”
Persoonlijk
Het boek is heel persoonlijk. Dewulf schrijft over zijn eigen leven, zijn werk en zijn relaties. Jaargetijden is herkenbaar en aangrijpend.
Dewulf weet de schoonheid van het leven te zien, zelfs in de moeilijke momenten. Dit maakt deze verhalen heel hoopvol en inspirerend.
Zien en weten wat je ziet is belangrijk voor iedereen. De auteur zorgt ervoor dat zijn lezers met hem meedenken.
“Wanneer zal de laatste herinnering aan mij – per definitie ergens in een hoofd – vergeten zijn? Anders gezegd, wanneer zal ik volledig verdwenen zijn?…
…Ik kan de vraag natuurlijk alleen maar stellen nu ik nog adem. Daarna is ze de facto irrelevant, althans voor mij. Maar nu dus, in levende lijve, houdt ze me bezig.
En ik vraag me af waarom.”
Jaargetijden is door de prettige schrijfwijze van Dewulf manier gemakkelijk te verorberen en brengt vaak een glimlach op je gezicht, maar door de diverse thema’s is het niet minder serieus.
Het is prachtig geschreven proza over het leven, de liefde, de dood en de herinnering.
Jaargetijden is een boek met inhoud en zal daarom nog lang in je herinnering blijven.
Observator
Bernard Dewulf (1960-2021) studeerde Germaanse filologie. Hij schreef voor de krant en het theater, maar was voor alles dichter, ook in zijn proza.
Net als in het met de Librisprijs bekroonde Kleine dagen, en net als in Late dagen, toont Dewulf zich een meesterlijke observator, een chroniqueur van het dagdagelijkse leven wiens beschouwingen over het ogenschijnlijk onopvallende vaak uitmonden in reflecties voer het menselijk bestaan.
Hij publiceerde onder meer Waar de egel gaat (bekroond met ASLK-prijs voor het literaire debuut 1995) en Bijlichtingen. Ook vertaalde hij het klassieke toneelstuk Alcestis, in de bewerking van Ted Hughes.
—
Ook verschenen op Blogspot
