Op de vlucht voor de onontkoombare waarheid
[Recensie] Tijdens een vliegreis naar Florida behoort de ernstig zieke Ava tot de passagiers en werkt Nadine als stewardess. Beide vrouwen torsen een probleem op de schouders. Ava – thuis wachten haar man, haar drie kinderen en haar ouders in spanning op het resultaat van haar beslissing – aarzelt over de manier waarop zij zich verder moet laten behandelen. Regulier of alternatief.
Nadine, die in Florida haar minnaar ontmoet, heeft een ander probleem. Op de kaft van het boek wordt Nadines probleem in nevelen gehuld. Maar de lezer hoeft niet verder dan pagina 40 te komen om geheel en al van dit geheim op de hoogte te zijn. Ik zal de spoiler niet helemaal weggeven, maar wie weet dat 42 min 26 zestien is en zij zichzelf als 16-jarige op bijzondere wijze geportretteerd ziet, is klaar. Of zesentwintig het weet, is de clou. Daar komt u als lezer nog achter.
De beide vrouwen lopen elkaar in Florida vrij snel tegen het lijf en herkennen in elkaar de zoeker naar de waarheid. Ze besluiten in Nadines auto 1300 mijl te gaan rijden, naar Texas, waar de jonge countryzangeres Kacey Musgraves zal optreden. Gedurende de reis raken de vrouwen bevriend en gunnen elkaar een blik in hun leven vol twijfels en pijnlijke waarheden. Oftewel: zie boven.
Willemijn Mignot (1976) studeerde rechten aan de Universiteit Utrecht. Later volgde ze een opleiding aan de Script Academy. Dit is haar debuutroman.
Het schrijven van een script is een vak apart. Het schrijven van een roman eveneens. En de twee schrijfvaardigheden lopen niet gelijk op. Een script moet het hebben van een boeiende, geloofwaardige dialoog, degenen die het stuk op/uitvoeren kunnen het daarna tot grote hoogte brengen of door eigen kleurloosheid breken.
De roman van Mignot leunt op een vrij mager verhaal. Maar in dit geval ontbreken de levende spelers die het verhaal tot grotere hoogte kunnen brengen. Het resultaat is een boek dat vrij wijdlopig geschreven is en mij af en toe deed denken: ‘ja nu weet ik het wel’. Geen ‘rode-oren-boek’ al met al. Het had, even schatten, met ruim honderd pagina’s minder toegekund.
In het begin wordt de lezer geconfronteerd met wat seksistische uitglijders van het soort: ‘Miranda is een droge zuurpruim. Leo zou haar eens een bezoekje moeten brengen.’ Het is een voorbeeld uit meer. Niet handig en weinig smaakvol. En zeker niet speels en lichtvoetig, wat het streven waarschijnlijk is.
Advies aan Mignot is voor het volgende manuscript een breder verhaal op te zetten en de voorspelbaarheid te lijf te gaan. Ze kan zeker schrijven, maar moet een extra fantasiebron aanboren. Benieuwd wat er dan uitkomt.
Een vakantieboek voor vrouwen die graag over vrouwen lezen.
—
Eerder verschenen op Leeskost
