Lowie is van een daverende schoonheid
[Recensie] “100 Procent Lena heeft mij 100 Procent Stefan Boonen fan gemaakt,” zo schreef ik in het najaar van 2022. Op slag was ik dol op zijn schrijfstijl en ik beloofde dan ook meer van hem te gaan lezen. Uitgeverij Pelckmans wist mij op mijn wenken te bedienen met een gloednieuwe Boonen: Lowie.
Zo compact als het aangrijpende 100 Procent Lena was met nog geen 90 pagina’s, zo uitgebreid is Lowie. Ruim driehonderd bladzijden dik in een mooie gebonden versie met een prachtig geïllustreerde omslag gemaakt door Dieter de Schutter. Hij is ook verantwoordelijk voor een aantal geïllustreerde kaarten van de omgeving die je in het verhaal gaandeweg goed van pas komen.
Lowie is een meisje dat niet langer met haar ouders leeft. Samen met haar grootmoeder en moeder leefden zij bij Meneer en Mevrouw Simmer als hulp in de huishouding. Ze werden voor allerhande vervelende klussen ingezet. Wanneer de moeder van Lowie is gevlucht om ervoor te zorgen dat Lowie mag blijven, overlijdt niet veel later ook Lowie haar oma. De nare behandeling van de Simmers resulteert uiteindelijk in het vertrek van Lowie. Het is de start van een lange zoektocht naar waardering, erkenning, ontdekking en ervaring.
Sprookjesachtig
De auteur verwijst naar het boek De Sneeuwganzen van William Fiennes nog voor het avontuur start. Dit bijzondere boek uit 2002 doet verslag van de lange reis die de auteur heeft afgelegd conform de trektocht van de ganzen vanuit het zuiden van de VS naar het broedgebied in de poolstreek van Canada. Het is al snel duidelijk dat er thema’s uit dit boek terug te vinden zijn in Lowie.
Zo maken we ook in Lowie een trektocht die naast een reisverhaal ook filosofische kenmerken als heimwee, nostalgie en thuiskomen in zich heeft.
Lowie is van een daverende schoonheid. Stefan Boonen hanteert een schrijfstijl waar je in beginsel even aan moet wennen. De zinnen zijn veelal kort en geven keer op keer een dieper laagje prijs dan de zin ervoor. Als poëzie. De zinnen hebben een cadans, dan een ritme en komen uiteindelijk samen tot een orkestrale melodie. Op dat moment ben je al betoverd en vervolg je als in een trance de wegen die leiden naar een veilige haven voor de verlangens van Lowie.
De wereld waarin Lowie leeft is ongeveer gelijk aan die waarin wij leven. En zonder de details te verklappen geeft het gebruik van fantasiewezens en fantasievoorwerpen een sprookjesachtige dimensie aan het verhaal.
De beschrijvingen van landschap en natuur zijn zo karakteristiek en treffend dat je na een paar hoofdstukken het gevoel hebt zelf een frisse neus te hebben gehaald.
De grenzen tussen goed en fout zijn genuanceerd vormgegeven, zodat boefjes sympathie opwekken en Lowie op haar beurt niet altijd eerlijk is. Hier en daar roept het geheel herinneringen op aan de avonturen die Pinocchio beleefde na zijn vlucht naar de vrijheid. Wanneer kinderen het aandurven om een dik boek als Lowie te gaan lezen, zullen ze onmiskenbaar worden beloond. Ook volwassenen leren over deugden, normen, waarden en omgangsvormen. En daarmee is Lowie werkelijk voor iedereen.
Het boek leverde mij al op voorhand een schaterlach op. Op de eerst bedrukte titelpagina staat het volgende:
“Als je niet veel tijd hebt:
Dit verhaal gaat over een meisje. Ze loopt weg.
Op het laatst gaat ze (bijna) dood.
En meer natuurlijk, véél meer.”
Zo is dit boek van voor de start tot na het spannende slot een reis om nooit te vergeten.
Hoewel het einde van het verhaal veel antwoorden geeft, laat de auteur alle ruimte liggen voor een vervolg. Vol verlangen zal ik daarop wachten.
Een avontuur zo visueel dat je vergeet dat je leest. Je reist met Lowie, je leeft mee met Lowie en uiteindelijk ben je Lowie. Dat voelt goed.
—
Eerder verschenen op Boeken-cast
