Hoe geweld een liefde verscheurde
Het is een beetje een eigenaardig boek, deze duobiografie. Tahmina Akefi en Peter R. de Vries zijn sinds 2015 met elkaar bevriend – sterker nog, ze hebben een relatie. Die begon toen ze elkaar tegenkwamen in de visagieruimte van het praatprogramma Pauw, waar ze in september 2015 beide te gast zijn, en er zoals dat heet, liefde op het eerste gezicht was.
De wederzijdse aantrekkingskracht ontwikkelt zich tot een steady relatie. En de twee besluiten hun liefde te vereeuwigen in een boek. Een gezamenlijk boek. Tot de aanslag op het leven van Peter deden ze dat ook – daarna was Tahmina gedwongen het boek af te maken.
Om de beurt een hoofdstuk
Maar het is gelukt, getuige de mediumdikke paperback die is uitgebracht. In de eerste helft van het boek schrijven Peter en Tahmina om de beurt een hoofdstuk, wat aan Peters kant een aardig inkijkje oplevert van wat een misdaadverslaggever zoal meemaakt.
Maar ook de privékant van zijn leven komt aan bod. Bijvoorbeeld als de kruitfabriek in Muiden ontploft, waar zijn vader de president-directeur is:
“Hij was groot, grijs, had donkerbruine ogen achter een goudkleurig brilmontuur en een ernstige, vastberaden blik. No small talk. Geen werknemer maar een werkgever. Altijd een beetje afstandelijk, gereserverd. Je plicht doen, je werk doen, dat was belangrijk. En zo kwam het dat vader Wouter de Vries en zijn derde zoon Peter Rudolf daar nu voor die afgesloten fabriekspoort ineens tegenover elkaar stonden. Mijn vader was verrast dat ik er al zo snel was. ‘Wat is er gebeurd, pa? Klopt het dat het gebouw 17 is,’ vroeg ik. Ja, ik stond daar natuurlijk als journalist, dan vraag je dat.
‘De persconferentie is om halftwee, Peter,’ antwoordde mijn vader.
Geen voortrekkerij. Zelfs dan niet…”
Aan Tahmina’s kant lezen we dat haar ouders elkaar leerden kennen in Herat, een stad in het westen van Afghanistan. Vier jaar voor haar geboorte vallen de Russen Afghanistan binnen.
Een gebeurtenis die een diepe indruk bij Tahmina achterlaat, maar nog veel diepere vreugde als de Russen begin 1989 weer vertrekken:
“’De vuile ongelovigen hebben verloren,’ zeiden kinderen op straat, naar wat ze thuis van hun ouders hoorden. Er heerste een gevoel van euforie bij een deel van de bevolking dat niets moest hebben van buitenlanders. Een ander deel hield zijn hart vast. De Russen waren er voor hun eigen belang, maar wat was het alternatief?…
Als zesjarige drong dit alles niet tot me door. In mijn kleine wereld veranderde er toen niet veel…”
De liefde springt eruit
Zo werken de twee naar elkaar toe tot ongeveer op de helft de bijdrage van Peter ophoudt. Vanaf dat moment wikkelt Tahmina het verhaal af. Een interessant verhaal, al is het alleen al door de bijzondere liefdesgeschiedenis. De liefde tussen die twee springt eruit als ze in hun verhalen niet over algemene zaken maar over elkaar, en aan elkaar, schrijven. Dat zijn de mooie stukken die een beetje tegenwicht geven aan de gruwelijke aanslag die de twee makers van dit wrange boek uit elkaar sloeg. Laten we het beschouwen als een gedenkteken.
—
Voor het eerst gepubliceerd op Bazarow. Ook gepubliceerd op TikTok
