Lang naar uitgekeken, maar wat een tegenvaller
Karin Smirnoff is de derde auteur van de immens populaire Millennium-serie, die oorspronkelijk gecreëerd is door Stieg Larsson. Na zijn overlijden hebben de erfgenamen besloten de serie voort te zetten. Ze hebben ervoor gekozen om diverse auteurs de vervolgdelen te laten schrijven. De bedoeling is dat elke auteur drie delen schrijft, waarna het stokje wordt overgedragen. De delen 4 t/m 6 zijn geschreven door David Lagercrantz en nu is het dus de beurt aan Karin Smirnoff (1964), van oorsprong journalist. Haar debuutroom Mijn broer werd genomineerd voor de belangrijkste Zweedse literatuurprijs, de Augustpriset. Het zevende deel in de Millennium-serie De schreeuw van de zeearend is haar vijfde boek.
Geen enkel middel schuwen
Lisbeth Salander en Mikael Blomqvist, vaste personages in de serie, zijn beide op weg naar de fictieve gemeente Gasskass, zonder dit van elkaar te weten. Ze hebben nog sporadisch contact met elkaar, via appberichtjes. Mikael is op weg omdat zijn dochter daar gaat trouwen. Lisbeth reist naar de stad om kennis te maken met haar nichtje, de dochter van haar halfbroer Ronald Niederman. In Gasskass zijn veel natuurlijke hulpbronnen en dit trekt de aandacht van vele internationale bedrijven en goudzoekers. Een van deze bedrijven, The Branco Group – onder leiding van de mysterieuze Marcus Branco, schuwt geen enkel middel om deze hulpbronnen in zijn bezit te krijgen.
Het is wennen aan de schrijfstijl van Karin Smirnoff. Ze schrijft fragmentarisch, met name de stukken vanuit Svala’s perspectief, het nichtje van Lisbeth, en dat voelt hakkelend aan. Alsof ze te geforceerd de verhaallijn wil overbrengen met wisselingen naar heden en verleden.
Eerder een bijpersoon dan een protagonist
Net als in de vorige delen wordt de plot verteld vanuit de diverse personages. Normaliter een sterk punt, maar in dit deel is het een zwak punt. De hoofdpersonages Lisbeth en Mikael komen weinig prominent naar voren. Met name Mikael voelt in De schreeuw van de zeearend eerder aan als een bijpersoon dan als een protagonist. In dit deel is een van de sterkste onderdelen uit de vorige boeken sterk gereduceerd, namelijk het samen onderzoeken van de misstanden. Sowieso komen Mikael en Lisbeth minder uit de verf, met name Lisbeth. Haar hyperintelligentie wordt teruggebracht naar haar uitmuntende hackerkwaliteiten en niet naar haar algehele uitzonderlijke begaafdheid. Haar badass-kwaliteiten komen nauwelijks naar voren. Daarnaast zijn de spannende passages minder rauw, minder spannend, doordat ze van tevoren al aankondigt wat er staat te gebeuren.
“Je wilt natuurlijk niet uit de toon vallen, zegt Lisbeth. En dat doen ze ook niet. Niet meteen althans.” Zulke stukjes zitten er geregeld in en dat haalt de spanning eruit. Mede hierdoor is het verhaal minder aangrijpend. Het eind voelt daardoor ook minder als een climax. Er was op dat vlak meer uit te halen als de passages langer en gedetailleerder zouden zijn geweest. Als er onderhuidse spanning aan toegevoegd was.
Voer voor een vervolg
De plot is meer voorspelbaar door gelijksoortige passages. Waar de vorige delen intrigerend waren, ontbreekt het in De schreeuw van de zeearend grotendeels aan mysterie. Wel is de verhaallijn rond Marcus Branco nog enigszins prikkelend en voer voor een vervolg.Wat wel een absoluut positief punt is, is de humor van Karin Smirnoff. Net als de duidelijke uitleg van de meer ingewikkelde wetenschappelijke onderdelen, maar daar staat helaas tegenover dat de conversaties simpeler zijn en niet altijd passend voor de personages. Wederom met name bij Lisbeth, maar soms ook bij Mikael. Af en toe geeft Smirnoff blijk van het slim toepassen van psychologische aspecten. Jammer dat ze dit niet door het hele boek vasthoudt, dat zouden de personages wat meer diepgang hebben gekregen. Helaas valt De schreeuw van de zeearend erg tegen. .
—
Ook verschenen op Boeken-cast
