Origineel verhaal
[Recensie] De hoofdpersoon van Nasleep is de vijftienjarige Floris, een stoere maar gevoelige jongen die op zoek gaat naar zijn vader Alexander. Niet omdat hij hem mist, maar omdat hij wil weten of de man echt zo slecht is als wordt beweerd. Alexander heeft Floris’ moeder Marthe jarenlang mishandeld en heeft tevens de dood van Floris’ zus Anne op zijn geweten. Hoewel jonkvrouw Jorinde het gezin, voor zover mogelijk, in bescherming neemt, is het leven in Markenrode zwaar en lijden Floris en zijn zusjes onder de trauma’s van moeder Marthe, die haar leven lang niet in staat is geweest om voor zichzelf op te komen. In Floris’ zoektocht naar zijn vader ontmoet hij vele mensen die allemaal hun eigen trauma’s te verwerken hebben en vindt hij uiteindelijk ook zichzelf. Maar vindt hij ook zijn vader?
Tinka Floor is een jonge auteur die vanaf de brugklas al het idee in haar hoofd had voor Nasleep. Eind vorig jaar is haar verhaal tot leven gekomen in dit omvangrijke boek, dat zich afspeelt in een fictieve wereld waarin armoede, klassenstrijd en middeleeuwse toestanden een hoofdrol spelen. Op de achterflap van het boek staat dat Tinka Floor gek is op onder meer Game Of Thrones en Lord Of The Rings en dat schemert ook door in Nasleep. Maar waar de auteurs van deze epische verhalen je op uitgekiende wijze een andere wereld intrekken, is het enthousiasme waarmee Tinka Floor dit tracht te doen een beetje te veel van het goede.
In de eerste helft van het boek wordt een duizelingwekkend aantal personages opgevoerd die wel of geen belangrijke bijdrage leveren. Het is onmogelijk alle namen te onthouden en je weet ook nog niet of dat met het oog op de verhaallijn wel nodig is. De hoofdpersonages worden wel goed uitgediept volgens het principe ‘show, don’t tell’, maar verdwijnen ook steeds in hun gedachten naar het verleden, zodat je je best moet doen om de verhaallijn te kunnen blijven volgen. Wat dit extra bemoeilijkt is het feit dat er te pas en te onpas alinea’s worden ingevoegd. Zelfs als iemand zonder onderbrekingen aan het woord is of in gedachten is. Ook de woordspelingen en geplaatste leestekens zijn niet altijd logisch. Dit leidt enorm af en deed mij soms echt afhaken. Een voorbeeld hiervan:
“Kom je. Dacht hij. Een klein beetje laat mee.
Want hij was al te weg.”
De gedetailleerde schrijfstijl van de auteur komt goed naar voren in de omschrijvingen van de natuur, kleding en gebruiksvoorwerpen. Je bent hierdoor in staat de omgeving en de karakters voor je te zien. Dat is knap gedaan. Eigenlijk kreeg ik op de helft van het boek pas grip op het verhaal en kon ik gaan meeleven met de hoofdpersonages, die vanaf dat moment ook met elkaar verbonden worden. Toen vond ik het verhaal pas echt interessant worden.
Nasleep was waarschijnlijk beter tot zijn recht gekomen als een deel van de achtergrondinformatie geschrapt was en er meer aandacht was geschonken aan de daadwerkelijke verhaallijn, zoals in de tweede helft van het boek wel gebeurt. De overdaad aan details en personages, plus de lengte, hebben dit boek naar mijn mening lastiger te lezen gemaakt dan nodig was. Ondanks het originele verhaal daarom drie sterren voor Nasleep.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
