Sterke eerste en matige tweede helft
Van Daniel Mason verscheen eerder het prachtige De wintersoldaat en een ander werk De pianostemmer is ook een hoog aangeschreven titel.
North Woods is zijn meest recente boek.
Wanneer twee jonge geliefden ontsnappen uit een puriteinse kolonie, beseffen ze allerminst dat hun eenvoudige blokhut de thuisbasis zal gaan vormen voor een uitzonderlijke reeks bewoners. Een Engelse militair, voorbestemd voor eeuwige roem, verlaat de slagvelden van de Nieuwe Wereld om zich aan appels te wijden. Een stel ongetrouwde tweelingzussen overleeft de oorlog en de hongersnood, maar gaat ten onder aan jaloezie en begeerte. Een misdaadverslaggever graaft een massagraf op en merkt dat de eeuwenoude bomen weigeren hun geheimen prijs te geven. Een hopeloos verliefde schilder, een oplichter, een rondsluipende panter, een wellustige bij: allemaal zien ze de mysteries van de noordelijke bossen onder ogen, en komen erachter dat het duistere, rauwe en mooie verleden nog steeds springlevend is.
Ontelbare magische manieren
Door cycli van de geschiedenis, de natuur en zelfs literatuur te doorkruisen toont North Woods ons de ontelbare, magische manieren waarop wij verbonden zijn met onze omgeving en met elkaar, dwars door tijd, taal en ruimte heen. Deze onvergetelijke roman, die de seizoenen en de twaalf maanden van het jaar volgt, gaat over geheimen en het lot, en werpt de tijdloze vraag op: hoe leven wij verder, ook als we er niet meer zijn?
Tot aan ongeveer de helft lijkt North Woods weer een topper van Mason te zijn. Naarmate de lezingvorderde, verdween dat idee echter steeds verder naar de achtergrond. Een huis in de wouden van Massachusetts staat centraal en dat gaat goed zolang de eerste generaties bewoners hun leven hebben voltooid. Wat daarop volgt, wordt steeds vreemder en hoewel alles met alles te maken lijkt te hebben, is het evengoed los zand. Zo ongeveer elk hoofdstuk is apart te lezen als kort verhaal. Hoewel daarin elementen en gebeurtenissen terugkomen van voorgaande bewoners en hun geschiedenissen, kun je ze ook waarderen zonder die verbanden.
Dat geeft meteen ook de zwakte aan: na elke paar pagina’s kun je opnieuw beginnen, omdat er een nieuw verhaal begint, vaak in een steeds andere vorm. Technisch interessant, compositorisch vernuftig, maar het leest steeds minder fijn naarmate de lezer in het vordert. Bij dit soort romans is het lastig er een goed en geloofwaardig einde eraan te breien en de lezer wordt uitgedaagd zelf beoordelen of Mason heeft die noot wel heeft kunnen kraken.
—
Ook verschenen op Jkleest
