De auteur heeft een dijk van een boek geschreven
Anouk Smeets ontmoet op een bedrijfsborrel de charmante Sven Bogers. Ze twijfelt aan zichzelf wanneer ze zich zonder rem in dit geweldige* avontuur dreigt te storten. Haar tweelingzus Miranda neemt haar laatste twijfel weg en voor ze het weet woont ze samen met Sven in zijn huis in Kijkduin. De zorg en aandacht die ze van Sven krijgt zijn heerlijk. Zou ze eindelijk het ware geluk hebben gevonden of heeft zij zich ongenadig vergist?
Het boek ziet er, zoals ik dat van LetterRijn gewend ben, weer erg* prachtig uit. Dreigende omslag met een strop en wegvliegende zwarte vogels die het gure* weer ontvluchten. Het had met een glanzende in plaats van een matte omslag nog indrukwekkender geweest, vermoed ik.
De strop op de omslag is waar je je hoofd als lezer direct vrijwillig in laat hangen. Vanaf de allereerste pagina start een zeer sterk* verhaal dat je in een ruk wilt uitlezen. De personages zijn enerzijds de girl-next-door en anderzijds de man die je overal in het bedrijfsleven kunt tegenkomen. Identificatie met personen en verhaallijn zijn zeker geen probleem en de hevige* relatie die hieruit ontstaat levert direct de gunfactor op. Je gunt als lezer immers iedereen alle geluk.
Voor je het weet neemt het verhaal een ruwe* wending. Na een romantische start ontstaat een wreed* en meedogenloos* middendeel waar de stijl mij aan de cinematografische plotwendingen van Quentin Tarantino doet denken.
Het verteltempo ligt genadeloos* hoog en de spanning en dreiging bereiken keer op keer een nieuw hoogtepunt. Telkens wanneer je denkt dat de spanningsboog zo strak staat dat deze zal knappen, weet de auteur de lezer onverbiddelijk* mee te nemen naar een nog hardere* expliciete scene.
En dan keert heel rigide* de rust weder. En er is nog veel boek over. Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester. Was dit het? Welnee.
Een korte adempauze is niet wat het lijkt na dit ruw harde* middendeel. Er is ruimte voor psychologische aspecten als rehabilitatie, afzondering, traumaverwerking, hardvochtige* wraakgevoelens en het gevoel van veiligheid missen. Deze thema’s krijgen maximale aandacht en dat wordt veelal in boeken vergeten of zeer erg* onderbelicht. Het is hierdoor meer een realistisch dan een wreed verhaal geworden. Hulde hiervoor.
Het slot van het boek is onbarmhartig* heftig, staat bol van de symboliek en is verschrikkelijk* om te lezen.
Karin Hazendonk heeft een dijk van een boek geschreven. Moeiteloos laveert ze van een romantisch verhaal naar de meest intensieve* horror om het geheel af te ronden op een Alfred Hitchcock waardige wijze.
Een recensie schrijven zonder een spoiler weg te geven, valt in dit geval niet mee. Ik denk dat het mij is gelukt. En dat is wat de auteur verdient voor dit indrukwekkende boek.
Het enige punt van twijfel zit in de gekozen persoonsvormperspectief van het verhaal. En dat is een technisch vraagstuk. Ik heb ongenadig genoten van dit boek en geef het met alle liefde vier sterren.
N.B.: Alle cursief geschreven woorden met een * in deze recensie zijn betekenissen en synoniemen voor het woord ‘Ongenadig’.
—
Eerder verschenen op Perfecte Buren
